Odrobina pomocy

ocena: +3+x

Michelle nie bawiła się tak dobrze na randce od czasów studiów. Jessica była przyjaciółką przyjaciółki, konsultantką do spraw bezpieczeństwa w jakiejś firmie biotechnologicznej, o której Michelle nigdy nie słyszała. Była również niesamowicie zjawiskowa, miała metr osiemdziesiąt i nosiła najciaśniejsze skórzane spodnie, jakie Michelle kiedykolwiek widziała poza klubem fetyszystów. A na dodatek dobrze się dogadywały! Zaczęły noc we francuskim bistro w Seven Dials, ale skończyły w małym, uroczystym baru koktajlowym na plaży, gdzie rozmawiały przez wiele godzin. Było już po północy i Michelle miała właśnie zapytać Jess, czy chciałaby kontynuować rozmowę w jej mieszkaniu, gdy zadzwonił jej telefon. Telefon służbowy. Ten zarezerwowany tylko do nagłych wypadków.

– Cholera. Przepraszam – powiedziała, spoglądając z urazem na urządzenie. – Praca. To bardzo ważne i naprawdę muszę to odebrać. Zaraz wrócę, obiecuję.

Jess pokazała jej szybkiego kciuka w górę.

– Jasna sprawa! Nigdzie się nie wybieram.

Michelle uśmiechnęła się do niej i poleciała do łazienki, aktywując zabezpieczenia prywatności w swoim telefonie, gdy tylko zamknęła za sobą drzwi.

– Dahl przy telefonie.

– No w końcu – odrzekł Nelson, podenerwowany Amerykanin będący jej zastępcą z ciężkim appalaskim akcentem. – Mamy sytuację kryzysową. Potrzebujemy cię w Wedge, najszybciej jak się da. Wiem, że jesteś na randce, ale to poważna sprawa, Skipperzy są w to zaangażowani, a Podsekretarz Generalna najwyraźniej poprosiła konkretnie o ciebie. Z wiadomości, jaką dostaliśmy, wynika, że ma to jakiś związek z tą sprawą z Dżakarty…

Michelle przerwała mu.

– Jasne, dobra, żadnych więcej szczegółów przez telefon, nie jestem w bezpiecznym miejscu. Będę tam na za dziesięć.

Odłożyła słuchawkę i przez chwilę użalała się nad sobą. Jej noc przebiegała tak dobrze. Ale oczywiście jej jebana praca miała to wszystko zepsuć.

– Jezu.

Czas stawić czoła prawdzie. Wyszła z łazienki i skierowała się z powrotem do stołu, by przekazać Jess złe wieści.

Jess, której już tam nie było. Zostawiła dość pieniędzy, by zapłacić za swoją połowę rachunku, plus napiwek, ale to było wszystko — żadnej kartki, żadnej wiadomości, nic.

– No kurwa przecudnie. Wręcz jebanie fenomenalnie.

Michelle kontynuowała swoją litanię wulgaryzmów, pakując swoje rzeczy i wychodząc z baru. Zapaliła papierosa, gdy tylko znalazła się na zewnątrz. Próbowała rzucić palenie od miesięcy, ale jeśli coś powodowało nawrót uzależnia, to właśnie takie rzeczy. Jebana Al Fine. I jebana Fundacja. I to w tym jebanym kurwa momencie. Zaciągnęła się jeszcze raz papierosa i ruszyła na wschód, w kierunku Square Mile.

Jej trasa wiodła obok Temple Church, tego ohydnego, protomasońskiego pryszcza znajdującego się w sercu Londynu. Michelle nie mogła wejść na jego teren — święte przysięgi gormogonów zabraniały stawiania stopy w jakimkolwiek obiekcie bez zamiaru jego zniszczenia — ale mogła przeskoczyć przez ogrodzenie i modlić się, że pozostawiła za sobą plamę tytoniu na chodniku. Kolejne kilka przecznic zaprowadziło ją w końcu do Grand Occident Wedge, ukrytego w bocznej uliczce pomiędzy Worshipful Company of Stationers a sklepem z organicznymi, wegańskimi kebabami (obecnie z oczywistych względów zamkniętym). Drzwi były otwarte jak zawsze dla gormogonów w dobrej wierze. Nelson czekał na nią już w środku. Szedł tuż za nią, gdy Michelle kierowała do swojego biura, gawędząc z nią przez całą drogę.

– Pani Michelle, to znaczy Oecumenicus Masonbane, to znaczy ma'am, uch, przepraszam, że musiałem przerwać twoją randkę, ale to coś naprawdę ważne, tak DEFCON 3 ważnego, niczego mi jeszcze na ten temat konkretnego nie powiedzieli, ponieważ chcą to ci przekazać bezpośrednio i…

Michelle trzasnęła mu przed nosem drzwiami swojego gabinetu. Policzyła do dziesięciu, powoli i po łacinie, a następnie otworzyła je ponownie.

– …za piętnaście minut w głównej kwaterze w Londynie, w starym budynku MI666, Skipperzy będą na panią już czekać w środku – odparł Nelson, zatrzymując się na chwilę, aby zaczerpnąć powietrza oraz dać na tyle czasu Michelle, aby ukrócić jego dalszy monolog.

– Dobra, Nelson. Powiadom ich, że zaraz tam będę. Tylko daj mi chwilę na ogarnięcie się – powiedziała, znowu zatrzaskując drzwi i kierując swój wzrok do wnętrza biura. Była zbyt pijana, żeby iść w takim stanie na specjalną operację. Czas szybko wytrzeźwieć.

Oczyszczanie krwi z czegokolwiek było procesem wymagającym dużej delikatności — istnieli specjalni medyczni taumaturgowie, którzy poświęcali lata na naukę precyzyjnych inkantacji i zaklęć wymaganych do pozbycia się różnych rodzajów substancji i toksyn z ciała oraz jak tego najlepiej dokonać. Czy lepiej rozłożyć dany związek do postaci, z którą organizm sobie już poradzi, czy go całkowicie usunąć? Jak najlepiej złagodzić skutki uboczne i skierować je z dala od pacjenta? I inne takie sprawy. Etanol, na szczęście, nie był aż tak problematyczny. Ludzie truli się alkoholem praktycznie od początku swego istnienia, a standardowa formuła zaklęć trzeźwości była na tyle stara, że istnieją wersje przypisywane Merlinowi, Mojżeszowi i Hermesowi Trismegistusowi.

Wersja preferowana przez Michelle była jednak znacznie nowsza i bardziej efektowna. Trzymając swój oddech, wyrecytowała krótką frazę w języku klingońskim — mistycznym języku jej profesora ICSUT, który wymyślił tę odmianę podczas studiów podyplomowych — i wypuściła chmurę oparów etanolu, która spłonęła w postaci imponującej, choć nieszkodliwej kuli ognia, w wyniku działania zaklęcia. Świetna imprezowa sztuczka i w przeciwieństwie do innych zaklęć trzeźwości nie sprawiła, że będziesz się pocić wódką przez następną godzinę. Wrzuciła na siebie awaryjną marynarkę, zamieniła obcasy na mokasyny i ruszyła w drogę, kradnąc po drodze kawę Nelsona.


Łączniczka Fundacji czekała na nią w sali konferencyjnej znajdującej się w piwnicy budynku. Była niesamowicie zjawiskowa, miała metr osiemdziesiąt i chociaż nie miała już na sobie skórzanych spodni, doskonale skrojone spodnium, które nosiła, prezentowało się nawet jeszcze lepiej. Minęło dobre pięć sekund długiego spojrzenia, zanim któraś z nich w końcu przerwała ciszę.

– Witaj. Jestem Oecumenicus Volgi Iphegenia Masonbane – zaczęła, wyciągając rękę.

Jessica zamrugała, po czym rudowłosa kobieta potrząsnęła zaoferowaną kończyną.

– Miło mi cię poznać. Specjalna Łączniczka Fundacji, Susan Norcross – powiedziała, po której nastąpiła kolejna długa cisza. Obie usiadły przy stole, nie przerywając niezręcznego kontaktu wzrokowego. Michelle nie wytrzymała pierwsza.

– Dobra, jebać to, widziałaś moje okropne zdjęcie na prawie jazdy. Mów mi po prostu Michelle.

– Och, dzięki Bogu. W zasadzie jestem Jess – powiedziała, wzdychając i osuwając się na swoje niewygodne krzesło. – Przepraszam, ale to jest lekko dziwne.

– Ta, prawie tak dziwne, jak opuszczanie randki bez nawet zostawienia jakieś karteczki. – odpowiedziała z wyrzutem Michelle.

– Co? – odpowiedziała Jess z nutą zdziwienia w głosie. – Napisałam do ciebie wiadomość. Jakieś dwie minuty po tym, jak poszłaś odebrać telefon.

– Super, tylko że nie dostałam żadnego SMS'a – powiedziała Michelle, wyciągając swój osobisty telefon. Bateria mu się wyczerpała. – Och, dobra. Teraz się czuję trochę głupio. Sorki.

Jess wzruszyła ramionami.

– Nie przejmuj się tym, żaden problem, pewnie powinnam była poczekać, aż wyjdziesz z łazienki. No ale tak, możemy przejść do pracy?

– Byłoby miło dowiedzieć się, czym ta praca w ogóle będzie.

– Nie mogę ci powiedzieć, dopóki tam nie dotrzemy, przepraszam – powiedziała, przesuwając po stole dokumenty z długopisem. Standardowy geis o zachowaniu poufności, jedyną różnicą w porównaniu z dziesiątkami, które Michelle do tej pory podpisała, było logo na górze. – Jakbyś mogła się pośpieszyć, bo czas nas lekko goni.

Michelle westchnęła. Mogłaby być teraz w swoim domu. Oglądać telewizję. Bądź spać w swoim miłym i wygodnym łóżku w swoim miłym i bezpiecznym mieszkaniu. Albo mogła podpisać magiczne cyrografy z ludźmi, którzy uważali, że bardziej etyczne jest wsadzenie potwora do pudełka i karmienie go ludzkimi duszami niż strzelenie mu po prostu w łeb. Wybór był oczywisty, ale Jess była naprawdę seksowna, a Michelle nie wysadzała niczego w powietrze od kilku dobrych tygodni.

– A jebać to, proszę, gotowe – powiedziała, podpisując się pod dokumentem.

– Cudnie – odpowiedziała Jess, wstając, zostawiając kontrakt na dokumenty i skierowała się w stronę drzwi. – Za mną.

Poprowadziła Michelle w dół po schodach do niższego piętra piwnicy. Wraz z tym, jak schodziły, trzecie ucho Michelle usłyszało coś; wyostrzyła w pełni swoje taumaturgiczne zmysły i wychwyciła charakterystyczny eteryczny szum rezonatora Everharta.

– O Jezu.

– Hmm? – zareagowała Jess, spoglądając w stronę Michelle z uniesioną brwią.

– Nienawidzę aportacji.


Pięć minut, błysk światła i fale mdłości później. Michelle wdychała suche powietrze na popękanym asfalcie.

– Boże, jak ja nienawidzę aportacji. Gdzie w ogóle nas wywiało?

Jess uśmiechnęła się.

– Odwróć się.

– A pierdolcie się.

Trzy wielkie piramidy wznosiły się za nią, masywne budowle z wapienia górujące nad piaskami pustyni, a za nimi światła Kairu. Były w Gizie. Starożytnej twierdzy masońskiej tak jak cały Egipt.

– Ty… Czy… Czy będziemy… – wycedziła Michelle, po prostu wskazując niewyraźnie w stronę piramid.

– Tak. Formacja operacyjna czeka na nas już przy wejściu, w drodze tam wyjaśnię ci, co dokładnie od ciebie potrzebujemy.

– Ta, fajnie, bardzo fajnie, ta – odrzekła Michelle, biorąc kilka głębokich oddechów i ruszyła za Jess w stronę podnóża Wielkiej Piramidy. – Zakładam, że nie będzie to robota rozbiórkowa?

– Nazwijmy to planem… Hmm. Planem Q lub czymś koło tego. Cóż, staramy się nie zniszczyć ostatniego cudu starożytnego świata, dlatego właśnie cię tu sprowadziliśmy.

– O ile bardzo bym chciała zniszczyć ostatni cud starożytnego świata, to rozumiem, dlaczego wkurzyłoby to wszystkich i ogólnie byłoby złym pomysłem.

– Dlaczego chciałabyś… Dobra, nieważne – powiedziała Jess, potrząsając głową. – Tak czy inaczej. W piramidzie zagnieździli się kultyści, rytuały mające zniszczyć świat i takie tam, a przy tym reaktywowali jej pierwotne mistyczne zabezpieczenia, więc ogólnie chujowa sytuacja. Warstwy fizyczne, psychiczne, taumaturgiczne i konceptualne posypią się jedna po drugiej. Pierwszy taumaturg, jakiego tam wysłaliśmy, stracił obie nogi i połowę płata czołowego. Sprawa jest dość podobna do rytuału Rebelii Chaosu, który przełamałaś w Indonezji w zeszłym roku, więc poprosiliśmy o ciebie, bo pewno masz jakieś zaznajomienie z tematem.

– Co to za kultyści?

– Cóż, to właśnie drugi powód, dlaczego to właśnie ty tu jesteś – powiedziała, sięgając do kieszeni i wyciągając zdjęcie. – Przyjrzyj się.

Zdjęcie było niewyraźne, a twarz osoby na głównym planie, odwrócona od aparatu, ale regalia, które miała na sobie, ozdobnie wykonane w purpurze i złocie, były natychmiastowo rozpoznawalne dla Michelle: rękawice, medalion i fartuch mistrza masońskiego.


Formacja operacyjna Fundacji ustawiła swoje stanowisko dowodzenia u podnóża Wielkiej Piramidy, tuż przed wejściem. Dowódca, wysoki mężczyzna w mundurze egipskiej armii, wyszedł, aby powitać kobiety.

Oecumenicus Masonbane. Pani Norcross. Jestem dowódca Shalhoub, Eta-9.

Michelle uścisnęła jego dłoń.

– Eta-9? Mole Rats, zgadza się? Mój poprzednik współpracował z wami w latach 80. podczas epidemii plagi Eschera w Sao Paulo. Spodziewacie się, że wewnątrz wszystko będzie nieeuklidesowe?

Mężczyzna westchnął.

– Mówisz o Zeta-9. My jesteśmy Tomb Raiders. Zajmujemy się starożytnymi pułapkami, mściwymi upiorami, mumiami i takimi tam. No i wiesz… – powiedział, wskazując w stronę piramid. – To w pewnym sensie nasze własne podwórko.

Michelle przytaknęła.

– Więc co trzeba wysadzić?

– Czyli prosto do sedna sprawy! – powiedział dowódca Shalhoub, kierując się do namiotu pełnego sprzętu komputerowego, pozostawiając Jess i Michelle w tyle. – Przeciwnicy zablokowali wejście wielką kamienną płytą. Próbowaliśmy ładunków kumulacyjnych, ale nie dało to efektów, a kiedy jeden z naszych ludzi ruszył na nie… No nie było później za wesoło. Sądzimy, że reaktywowali pierwotne zabezpieczenia piramidy. Mam ustawiony obraz eteryczny wnętrza, gdyby była potrzeba.

Michelle potrząsnęła głową.

– Nie ma, jestem taumaturgiem. Po prostu wskażcie mi, w którą do wejścia.

Tak naprawdę nie było nawet potrzeby wskazywać. Nowe drzwi blokujące wejście strasznie nie pasowały do otoczenia, płyta czarnego bazaltu wyróżniająca się na tle bladego piaskowca. Nawet z zamkniętym trzecim okiem mogła dostrzec nikłą poświatę z wyrytych w jej powierzchni pieczęci okultystycznych; gdy zamknęła oczy ciała i otworzyła oczy duszy, prawie ją oślepiły. Hieroglify pokrywały każdy cal kamienia, świecąc we wszystkich kolorach tęczy i nie tylko. Drzwi znajdowały się w centrum fraktalnej pajęczyny światła, a nici magii rozciągały się wokół, nad i przez piramidę, łącząc się ponownie na szczycie w splątanym węźle mocy. Starożytne zabezpieczenia widocznie były aktywne, a na nich nowe zabezpieczenia ustanowione przez kolejne tysiąclecia, warstwa po warstwie mistycznych zabezpieczeń, wszystkie odnowione i związane razem przez niewątpliwie masońską rękę. Wykurwiście silny czar; ale Michelle wiedziała dokładnie, jak go przełamać.

Ponownie otworzyła swoje normalne oczy, odmrugując psychiczne widoki.

– Dobra, w porządku. Będę potrzebowała… Hmm.

Michelle sięgnęła do kieszeni, głębiej niż powinno być to możliwe i wyciągnęła blok plastycznego materiału wybuchowego, kilka patyczków kadzidełek i pięć cm3 mysiej krwi. Jej awaryjna marynarka była gotowa na wszystkie nagłe wypadki, te duże i te małe.

– Detonator, trochę kredy i… – Znów otworzyła na chwilę trzecie oko. – Jakiś tuzin jaj. Aha no i wrapa z falafelem, minęła już chwilka, odkąd jadłam obiad.


Koncepcyjnie rytuał potrzebny do przełamania pieczęci nie był zbyt skomplikowany. Istniał pewien słaby punkt, głęboko wśród nakładających się na siebie warstw czarów, przycisk awaryjny, który pozwoliłby magom wewnątrz zawalić własne fortyfikacje i uciec; a Michelle zamierzała nacisnąć go od zewnątrz.

Aby jednak dało się to zrobić, musiała przedtem wykonać wiele niezwykle skomplikowanych zaklęć. Mniej więcej od piętnastu minut rysowała na ziemi przed drzwiami niezwykle zawiłą i skomplikowaną mandalę, kiedy Jess przerwała panującą ciszę.

– Tak właściwie to, czemu gormogoni nie lubią się z masonami?

Michelle podniosła wzrok znad swoich pieczęci i rozciągnęła się. To był równie dobry pretekst do przerwy, jak każdy inny.

– Mam zamiar ujawnić ci jeden z najmroczniejszych i najtajniejszych sekretów Starodawnego i Najszlachetniejszego Zakonu Gormogonów. Jeśli powiesz to komukolwiek — i mam na myśli komukolwiek — zemsta będzie szybka i bezlitosna. Czy akceptujesz te warunki?

Jess przytaknęła; Michelle kontynuowała.

– Powód, dla którego ja i wszyscy lojalni gormogoni nienawidzą masonów, jest prosty: masoneria jest jedynie przykrywką dla pozaziemskiej próby infiltracji Ziemi przez Kav'ir, rasę form życia opartych o krzem o zdolnościach telepatycznych. Wszystkie struktury zbudowane przez masońskich architektów, od Temple Church, aż po no cóż…

Poklepała ścianę za sobą.

– Wielkie Piramidy wykorzystują tych kosmitów jako elementy architektoniczne, umożliwiając im przez to kontrolowanie umysłów niczego niepodejrzewających Ziemian i używanie nas do ich niewolniczej służby.

Jess wyglądała na zaniepokojoną.

– Co… Serio? Mówisz poważnie?

– Nie – powiedziała Michelle z uśmiechem. – To tylko jakieś bzdury, wymyślone na poczekaniu. Nie mogę powiedzieć ci prawdziwego powodu, dopóki nie zostaniesz gormogonem, a jestem pewna, że twoi szefowie mieliby coś przeciwko temu. Brak pełnej lojalności czy coś w tym stylu. O, już są moje życzenia zakupowe. Macie mój falafel?

Mieli. Ale na razie odwróciła swoją uwagę od kolacji, czy tam śniadania, czy tam podwieczorku w stronę jajek.

– Niepasteryzowane? Świetnie. Nie chciałabym, żebyśmy musieli sami je odpasteryzować.

W schemacie znajdywały się specjalne miejsce na jajka; Michelle ostrożnie zaczęła je ustawiać. Pęknięcie któregokolwiek z nich mogło spowodować przedwczesne uruchomienie całego rytuału. Kiedy wszystkie jajka znalazły się na swoich miejscu, Michelle przykleiła materiał wybuchowy do drzwi i strzeliła kotkami.

Wszyscy gotowi? Nie musicie się cofać, chyba że naprawdę coś zjebałam, ale będzie pewnie chcieli odwrócić wzrok.

I tak wszyscy się cofnęli. Z wyjątkiem Jess, właściwie to podeszła nawet do przodu. Michelle uśmiechnęła się do niej.

– Świetnie. To trzy, dwa, jeden…

Wcisnęła detonator. Nie było wybuchu; bądź mówiąc precyzyjnej, eksplozja była, ale zamknięta w półmetrowej półkuli. Fala uderzeniowa odbijała się w tej klatce w przód i w tył, napędzana energią zaklęcia. Z jajka wykluła się jaszczurka, z drugiego nieco mniejsze jajko, a z trzeciego kupka cytrynowych cukierków. Pozostałe dziewięć lewitowało lekko, a potem pękało, jedno po drugim. I gdzieś wewnątrz piramidy, pod warstwami kamienia i czarów, zwornik całej tej sieci magicznej — sygnet noszony przez mistrza masońskiego 333 stopnia — po prostu pękł na pół i spadł na ziemię. A gdy to się stało, a wraz z tym taumaturgiczne pieczęcie znikły, wielka bazaltowa płyta rozsypała się w piasek, pozwalając formacji operacyjnej Fundacji wejść do grobowca, aby mogli zrobić straszne rzeczy masonom.

– Kurwa, to było dobre.

Michelle odpakowała swój falafel i wzięła jego kęs. Trochę już ostygł; ale magia była nawet lepsza niż mikrofalówka. Kilka wyszeptanych słów i deszcz iskier sprawiły, że znów był świeży i gorący. Pożyczyła sobie składane krzesło ze stanowiska dowodzenia i ustawiła je przodem do wschodu, gdzie za Kairem wstawało już pierwsze światło świtu. Jess wyjmując swoje własne śniadanie, dołączyła do niej.

Przez chwilę siedziały tak w milczeniu, wyczerpane i niewyspane; po kilku minutach Jess się odezwała.

– Hej, więc… Byłabyś wolna w następny piątek?

Michelle prawie zakrztusiła się swoim falafelem.

– Zapraszasz mnie na drugą randkę? Bo mogłabym być, jeśli tak.

– Ta, pomyślałam, że skoro nasza pierwsza randka jest już w zasadzie zrujnowana w tym momencie, powinniśmy chyba spróbować jeszcze raz.

Michelle wzruszyła ramionami.

– Nie powiedziałabym. Do tej pory było całkiem zabawnie. Zabrałaś mnie na zwiedzanie świata, musiałam coś wysadzić, a teraz mamy piknik i oglądamy wschód słońca…

– Mimo wszystko, to nadal trochę dziwne. Tak łączyć pracę z przyjemnością.

– E tam, Vinny — to znaczy Oecumenicus Diomedes Masonbase, pełniący funkcję Oecumenici dwie kadencje przede mną — miał dziwniejszą pierwszą randkę. Sześć dni na Antarktydzie, erupcja wulkanu, kilkuset martwych nazistów.

– O, rany. Jak to się skończyło?

– Są małżeństwem od jakiś siedemdziesięciu lat.

– Hmmm. Wysoko postawili poprzeczkę.

– Tak, ale myślę, że powinnyśmy najpierw pójść na drugą randkę, zanim zaczniemy się zastanawiać nad małżeństwem – powiedziała, zastawiając się przez chwilę. – Co sądzisz o hiszpańskim żarciu? Robię niezłą paellę.

Jess uśmiechnęła się.

– Jaki masz rozmiar pierścionka?

NASTĘPNIE: Inicjatywa Damokles

O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Uznanie autorstwa — na tych samych warunkach 3.0 unported