Impedancja
ocena: +11+x
%C5%BCo%C5%82nierze.jpg

Świat był już całkowicie wciągnięty w wir wzajemnych walk. Zginęły miliony ludzi, a nad kolejnymi śmierć już z radością ostrzyła swą kosę. Wykorzystywano bronie, których nigdy wcześniej nie widziano. Miasta ostrzeliwano z kolosalnych armat, do których obsługi potrzebne były całe bataliony żołnierzy. Pojazdy niewrażliwe na ostrzał z karabinów bez zatrzymania nacierały na okopy, by następnie zdziesiątkować uciekających i miażdżyć pod swym ciężarem tych, którzy nie zdołali się wydostać. Ludzie dusili się i pokrywali żywym mięsem od wpływu toksycznych gazów, ochoczo wypuszczanych na całe połacie terenu, nie zważywszy na szkody, jakie mu wyrządzają. — Racjonalizator kontynuował swą długą opowieść o konflikcie wielkiej wojny.
— Wszystko, co dotychczas powiedziałeś, zdarzyło się również u nas. Jednak chcielibyśmy wiedzieć, co takiego wydarzyło się, że miało wpływ na przedłużenie okresu konfliktu.
— Gdy walki trwały już dobre 4 lata i zwycięzca powoli był znany, od strony Niemiec została użyta straszliwa broń, która zdawałoby się, została przygotowana w ostateczności, specjalnie na tę okazję.
— To znaczy?
— Został użyty gaz. Gaz, którego nigdy wcześniej nie znano, a który przechylił szalę zwycięstwa tak, że uderzyła ona wręcz o podłogę. — Racjonalizator przeszukał kolejne materiały, aby ukazać zdjęcia wpływu substancji, o której mówił — Ten gaz sprawiał, że każdy nim porażony natychmiastowo i z zachowaniem funkcji życiowych przeżywał paskudne agonie. Jego ciałem targały skurcze tak niewyobrażalne, że kończyny aż wystrzeliwały we wszystkie kierunki, a sama ofiara w ciągu kilkudziesięciu sekund zamieniała się w wysuszoną, pozbawioną życia skorupę człowieka. Niemcy nazywali ten gaz Piołunem, gdyż niczym biblijny Piołun poraził wody, grunty i tereny należące do Ententy. W ciągu kilkunastu dni zginęła niezliczona ilość osób, a jedynie żołnierze Przymierza zostali wyposażeni w sposób umożliwiający stąpanie po skażonym terenie. Piołun przedzierał się przez odzienia, maski, powodował korozję metali, sprawiał, że powietrze, ziemia i woda przestawały być zdatne dla życia. — Robot podszedł do stosu przedmiotów, po czym ostrożnie wyjął drewnianą skrzynię. Otworzył ją. W jej wnętrzu znajdował się pocisk artyleryjski z oznaczeniem fioletowego krzyża. — Używali takiej amunicji, aby rozsiewać śmierć. Wewnątrz tego naboju znajduje się pojemnik z ciekłym Piołunem, zdolnym zabić was wszystkich w kilka sekund.
— Udało nam się znaleźć pojemniki z tą substancją podczas naszych eksploracji tego wymiaru. Dogłębnie ją przebadaliśmy. Wszystkie były przygotowane, aby załadować je do amunicji artyleryjskiej.
— Cóż, ten udało mi się zdobyć z trudem. Mogę spytać, co udało wam się ustalić?
— Nic. Wiemy tyle samo, co ty. Nie udało się nikomu z naszych odtworzyć tej substancji, a wszelkie testy jedynie pokazywały zagrożenie płynące z jej wykorzystania. Użycie bojowe w skali, w jakiej opowiadasz, jest wręcz przerażające.
— I niestety miało to miejsce. Wszyscy sądzili, że Niemcy oszaleli, gdyż pomimo jasnego faktu doszczętnego niszczenia kolejnych terenów Europy, nadal wykorzystywali Piołun, niemal jako jedyną swoją broń.
— Nikt nie próbował rozpocząć rozmów pokojowych?
— Dostojnicy wysłani, aby tego dokonać, zostali wprowadzeni w pułapkę. Rzekomo w miejscu prowadzenia pertraktacji strona Państw Centralnych niespodziewanie wyszła z pomieszczenia, do którego ku trwodze obecnych wprowadzono Piołun. Walki były kontynuowane nadal z jeszcze większym szaleństwem.
— Matko Boska…
— Z czasem ataki Piołunem zostały wstrzymane. Pod wpływem długotrwałego działania gazu wiele terenów nie nadawało się w zupełności do zamieszkania, stając się jałową pustynią.
— Czyli już wiemy, co stoi za takim wyglądem świata.
— Nie tylko to. Światłe umysły prowadziły badania nad przywróceniem wigoru opustoszałym ziemiom, lecz proces ten okazał się być długotrwały, gdyż Piołun utrzymywał się w stanie niezmienionym bardzo długo i równie trudno podlegał rozkładowi.

Poison_gas_attack.jpg

Racjonalizator wertował kolejne stosy dokumentacji. W tle nadal pracował archaiczny projektor, pokazujący filmy z okresu wojny. Pomieszczenie, w którym znajdował się automat i zebrani pracownicy Fundacji był niewielką częścią Warsztatu, którą Racjonalizator odbudował i uzdatnił do przeżycia. Obecni nie musieli nosić kombinezonów ani masek, gdyż powietrze było skutecznie odfiltrowywane i wpuszczane do pomieszczeń. Co niezwykłe, Racjonalizatorowi udało się odnaleźć nieco zwietrzałe, lecz zdatne do spożycia nasiona kawy, które dawno temu służyły Wielkiemu Konstruktorowi. Automat zgodnie z dobrymi manierami poczęstował zebranych naparem z nich.

— Tak, moi mili. Niestety nie udało nam się nigdy dotrzeć do prawdy, kto stał za zdecydowaniem o użyciu Piołunu i wszelkimi okropnościami, jakie wtedy miały miejsce. Po śmierci cesarza władza sprawowana była przez kilka osób, jednak racjonalne podejście wskazywało na kierowanie zbrodniami przez podmioty będące ukryte spod powszechnej obserwacji.
— Mhm… dlaczego w ogóle tę wojnę nazwano "dziwną"?
— Z powodu psychodelicznych decyzji i czynności, jakie potem miały miejsce. Przedłużający się konflikt, widmo śmierci i ciągła groźba ponownego użycia Piołunu sprawiły, że wielu osobom poczęło mętnieć w umysłach. Coraz gorszy dostęp do połączeń informacji między frontem i ocalałymi miastami, powtarzane te same hasła propagandowe, mające z początku krzepić, z czasem zupełnie zatraciły na swoim znaczeniu. Z czasem nikt nie pamiętał, o co walczono. Ze względu na brak nowych rozkazów, związanym z zerwaniem łączności, dowódcy ze zrezygnowaniem rozkładali ręce, w obawie przed reprymendą od przełożonych. Udało mi się poniekąd dotrzeć do tego, co stało za takimi decyzjami dowództwa naczelnego w ogóle, jednakowoż wiele informacji jest niepełne i mętne. Na front trafił symbol ówczesnego czasu — puste konserwy, gdyż nie było jedzenia, aby je zapełnić, a maszyna wojny, produkcji i dystrybucji musiała się kręcić.
— Puszki z niczym? Znaleźliśmy je w jednym z okopów.
— Dokładnie. Zrezygnowani żołnierze, widząc to, popełniali samobójstwa bądź tracili zmysły, stając się tylko posłusznymi marionetkami. Wykonywano te same rozkazy, bez najmniejszego sensu. Strzelali, by strzelano. Budowali okopy tylko po to, by je budowano.
Widząc jedynie śmierć, psychodelię i brak sensu w świecie, traciłeś człowieczeństwo. Wynik tego można zobaczyć dzisiaj…
— To znaczy?
— Z czasem wytworzył się pewien nurt myślowy, prawdopodobnie stworzony przez niewielką grupę osób i rozprzestrzeniony niczym choroba. Pewni ludzie doszli do wniosku, iż wojna to należna kara za wszystkie grzechy i występki ludzkości, której pod żadnym pozorem nie wolno się opierać i powinno się ją przyjąć z pokorą. Z coraz większą liczbą osób zgadzających się z tymi absurdalnymi stwierdzeniami ze zwykłego nurtu myślowego utworzył się kult, nazwany Patronem Niczego.
— Tracąc Boga, stworzyli własnego…
— Dokładnie. Najbardziej zmącone, zatracone umysły były bardzo podatne na te założenia, gdyż w prosty sposób wyjaśniały ich marny los. Usilnie walczono z tymi przekonaniami, a Patron Niczego stał się zakazaną sektą, jej jawnych propagatorów rozstrzeliwano na miejscu.
— A co z Wielkim Konstruktorem? Mówiłeś, że było też dwóch innych wynalazców.
— Wielki Konstruktor, Sygnalista i Mechanik Dzwonów. To pseudonimy, które z czasem stały się zamienne dla ich prawdziwych imion.
— Więc kim był Wielki Konstruktor?
— Moi mili. — Racjonalizator skrzętnie odkopał metalową szkatułkę, w której znajdowało się kilka przeźroczy. Umieścił jeden z nich w diaskopie, a na ścianie pojawiła się fotografia mężczyzny.
— Przed wami Nicolas Guichard, odkrywca Prądu, wynalazca, mój stwórca, zwany Wielkim Konstruktorem.

Wszyscy zebrani milczeli, spoglądając na zdjęcie. Ktoś zaczął kasłać, krztusząc się.

Wielki%20Konstruktor.jpg

— Więc… to jest Wielki Konstruktor?
— W czasach przed wojną, która odcisnęła swe piętno na jego twarzy. Podobno znacie jego oblicze, które pokazał wam Liryk.
— Szkic różni się znacząco od… niego.
— Tak jak mówiłem, Nicolas bardzo się zmienił, jednak tylko z wyglądu, nie tracąc jednak ni umysłu, ni charakteru. Zamieniwszy swoją pracownię, którą były dawne zakłady przemysłowe w schron, zdołał przetrwać okropieństwa wojny, rozbudowując to miejsce z pomocą swych dzieł, po czasie tworząc Warsztat.
— Jak zdobył na to fundusze?
— Nie miały znaczenia. Mając umiejętności, stworzył liczne automaty, niektóre zdolne do budowania swych kopii, by przeszukiwały zgliszcza w poszukiwaniu materiałów, by kolejne trudziły się pracami konstrukcyjnymi i budowlanymi. On jedynie nadzorował poprawną pracę swych dzieł.
— Niesamowite.
— Nicolas już wcześniej, przed wojną, był osobą majętną z dobrą pozycją, więc miał od czego rozpoczynać.
— Jak długo zajęło Nicolasowi rozbudowanie Warsztatu do stanu… sprzed obecnego?
— To miejsce żyło swoim życiem, nie można określić go w ramach czasowych.
— Czy nie miał problemów z atakami Niemców, Piołunu?
— Na szczęście nie były one zbyt wyszukane. Front nigdy nie przesunął się w te okolice, jednak Piołun dotarł tu wraz z masami powietrza. Warsztat był całkowicie odizolowany od świata zewnętrznego i całkowicie samowystarczalny.
— I on to wszystko sam…?
— Jego tytuł nie jest przypadkowy.
— Wielki Konstruktor. Naprawdę, mój stwórca był wielki.
— Jaki był jego stosunek do wojny?
— Starał się przeżyć za wszelką cenę, jednakże służył pomocą pozostałemu przy zdrowych zmysłach rządowi… Tym kilku osobom.
— Stworzył roboty, które walczyły?

Racjonalizator zamilkł.

— Stworzył coś gorszego.
— Co takiego?
— On, Sygnalista, Mechanik Dzwonów, oni wszyscy stworzyli coś, co przyniosło zagładę kontynentu.
— Co to było?
— Wszyscy mieli dość wojny. Wszyscy wiedzieli, że Niemcy dążą do anihilacji. Trzeba było ich powstrzymać za wszelką cenę. Postanowiono stworzyć broń, która miała być słusznym odwetem za całe zło spowodowane przez Piołun i sojusz Państw Centralnych.
— Co to była za broń?

Racjonalizator stał w miejscu dłuższą chwilę. Za szybami pomieszczenia widać było, że zaczęło się ściemniać. Personel Fundacji doskonale radził sobie w zbudowanej już Prowizorycznej Strefie Wymiarowej PL-37, stworzonej w murach Warsztatu.

Automat spojrzał na zebranych, następnie powoli przeszukał stos przeźroczy, by odnaleźć jeden, konkretny. Po jego użyciu, na ścianie ukazało się zdjęcie, przedstawiające zwykły, prosty komin. Było w nim jednak coś niepokojącego, co nikt z zebranych nie potrafił wyjaśnić.

Moloch.jpg

— To Molochy.

Gdzieś na zewnątrz, w oddali niewyraźnie zagrzmiała trąba.


« Admitancja | Impedancja | Rezystancja »

O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Uznanie autorstwa — na tych samych warunkach 3.0 unported