Kiedyś, lecz nie teraz
ocena: +2+x

Czasami, kiedy zamykał swe wyschnięte powieki, Staruszek widział prerie z czasów jego młodości, trawy skąpane w świetle księżyca, czuł i słyszał wiatr delikatnie muskający jego ciało. Jednak to było dawno temu, czyż nie? Niekiedy podczas snu zapominał o tym, że był stary i biegał po polach ciesząc się życiem. W jego snach było więcej takich jak on, młodych, ich twarze, choć rozmyte, były poruszająco znajome. Czuł się źle z tym, że o nich zapomniał.

Następnie po raz kolejny budził się w otoczeniu metalowych, skorodowanych ścian. Co prawda nic nie powstrzymywało go przed opuszczeniem celi; mógł ją opuścić w dowolnym momencie – jedyne co musiał zrobić to wstać i wyjść. Jednak świat zewnętrzny zmienił się w coś obłąkanego, zbyt jasnego, zbyt złożonego, jak gdyby został zaprojektowany, aby dezorientować go i oszałamiać. Palące białe światła, losowe powierzchnie w różnych odstępach, nawet powietrze wydawało się topić i dusić. Nie było tak źle gdy pierwszy raz przywieźli go do tego ponurego miejsca – choć może to on się zmienił, jego zdolności zanikały w tych duszących ścianach.

Więc został tam. Usiłował odnaleźć ukojenie w fantazjach, tracąc teraźniejszość podobnie jak stracił przeszłość, jednak te rozległe prerie były dla niego coraz cięższe i cięższe do przywołania z własnej woli. Zamiast tego kroczył przez nieskończone, kręte korytarze, mijając przegniłe drzwi uginające się pod własnym ciężarem oraz wilgotną pleśń skapującą z sufitu. Zastanawiał się czy były to ruiny jego własnego umysłu czy tylko jego wyobraźnia.

Kiedyś był młody, pomyślał. Pamiętał swoją matkę oraz rodzeństwo, chociaż w jego umyśle mylili mu się oni teraz z jego własnymi dziećmi, z ich zabawami pośród drzew oraz na prerii. Nauczono go jak polować – w tych czasach zdobycz była liczna (nie, nie tyle liczna co łatwiejsza do upolowania, pomyślał). Jego matka przyniosła raz starą, obszarpaną, lecz żywą zdobycz, aby pokazać mu jak polować, on, oraz jego bracia i siostry szarpali i uderzali ją tak długo aż skonała. Czy to myśli, zastanawiał się – czy to czuje? Czy rozumie, że jest stare i nie może się dłużej bronić? Nawet wtedy jego plemię nie było zbyt liczne – nigdy nie należało do niego więcej niż dwudziestu członków.

W tych czasach zdobycze były inne – ich kości były długie i grube, miały bruzdy nad oczami oraz okrywały się skórami innych zwierząt. Ich zęby i pazury nie stanowiły zagrożenia dla długich ramion jego plemienia, czasami mieli też inne zęby zrobione z kamienia, które trzymali w dłoniach, ostre i połyskujące, z łatwością rozcinały mięso.

Po jakimś czasie zdobycz się zmieniła. Pojawił się mniejszy, chudszy rodzaj zdobyczy, z większą ilością kamiennych zębów niż reszta, jego plemię dalej polowało na starą odmianę. Chudsza zdobycz również na nią polowała jednak nie dla jedzenia, lecz przez to brakowało zapasów pożywienia. Ten nowy rodzaj zdobyczy trudniej było upolować, zamykała się ona w norach, które później ustąpiły miejsca rojom, okropne krzyżujące się gałęzie dokładnie prostopadłe do siebie sprawiały, że oczy jego plemienia mokły, a ich żołądki burczały gdy na nie patrzyli. Mieli oni również płonące światło, niczym piorun, ale zawarty w wiązce patyków. Wciąż się rozwijali; on w końcu znalazł partnerkę – jeśli postarał się naprawdę mocno mógł przypomnieć sobie krągłości jej ciała gdy razem leżeli – mieli dziecko, które dziko biegało po równinach tak jak on.

Zdobycz wzmocniła się jeszcze bardziej, im więcej było ich w roju tym trudniej było zaatakować i przejść do świata mroku, pozwalającego przechodzić przez ściany rojów. Otoczyły swoje roje bieżącą wodą, gdy po raz pierwszy się w niej zanurzył zapamiętał to zajmujące umysł poruszenie; przedsmak tego jak będzie wyglądać cały świat.

Jak został pojmany? Przez chwilę wydawało mu się, że zapomniał, do czasu gdy zarys historii sam nasunął się jego umysłowi. Czy był prawdziwy? Któż to wie.

Został sam na wiele dekad. Ostatni członek jego plemienia – nie mógł sobie przypomnieć czy była to jego partnerka czy potomek – zniknął pewnego dnia podobnie jak cała reszta. Czasem pocieszał się myślą, że być może oni wciąż żyją, wtedy zastanawiał się co to właściwie oznacza. Nie chciał tego – nie życzył tego nikomu, tego rozkładu, tego niepojętego uwięzienia.

Pamiętał, że obudził się pewnego dnia odczuwając głód – głód jakiego nie doświadczył w całym swoim życiu. Wybudził się ze stanu bliskiego hibernacji na drzewie, w którym żył i zszedł na dół. Rój zdobyczy mieścił się w cieniu wzgórza opodal jeziora, które wydawało się Staruszkowi dużo większe w dzieciństwie. Kiedyś zdał sobie sprawę, że zdobycz pija z niego wodę, widocznie ubyło jej tak wiele z tego powodu. Jeśli jezioro wyschnie i zdobycz wymrze co mu pozostanie? Zbliżył się, poruszając się po ziemi, obsadzonej przez nich złotym nasieniem, które wysysało z niej życie.

Rój był większy niż pamiętał oraz bardziej oślepiający, przez blask, który zdobycz wytwarzała aby rozświetlać mroki nocy, należącej niegdyś do jego plemienia, odbijał się on od dużych, płaskich powierzchni wyglądających dość nienaturalnie. Tylko jedna, pomyślał; potrzebował tylko jednej, aby zasnąć ponownie. Znalazłby jedną z jaskiń, które zdobycz wybudowała pod rojem i zasnąłby. Zadrżał mijając zimne, żółte światło. Na skraju roju wciąż mieli otwarte obszary wokół każdej nory, jednak były one tak dobrze oświetlone, że prawie nic nie zostało.

Pamiętał jedną z nich – mała, delikatna, widział ją w swoim umyśle – Staruszek zaczął się ślinić. Obserwował ją dniami, czekając na odpowiedni moment (chodziło o kilka chwil – praktycznie nie spuszczali z oczu młodych). W końcu, gdy przebiegała blisko nory rzucił się na nią; długie ramiona zacisnęły się wokół niej, a palce wtopiły w ciało. Szybkie, trenowane wiele razy, skręcenie karku i była martwa. Chciał ukryć się jak najprędzej; głód był nie do zniesienia. Jego wybrakowane zęby już wgryzały się w miękkie partie ciała takie jak nos czy uszy, nawet wtedy gdy obejmując małe ciało, kurczył się w cieniu pasma drzew.

A potem światło, a potem ból. Zdobycz znalazła go godziny później jedzącego pozostałości dziecka, zaświeciła swym jaskrawym światłem w jego oczy. Ciosy spadły na Staruszka, miażdżąc go. Poczuł, że coś trafiło w jego ramię. Coś świecącego oplotło jego nadgarstek i pień drzewa, a zdobycz uciekła. Próbował wycofać się na pola jego umysłu, lecz zimne żelazo powstrzymywało go. Znalazł sposób na ucieczkę, później, ale było to po tym jak zamknęli go w celi w centrum labiryntu.

Potem białe płaszcze przyszły po niego i zabrały go ze sobą, światła stały się jaśniejsze, a ból bardziej intensywny. Nie ma jedzenia, nie ma jedzenia. Umierał, pomyślał, głodując coraz bardziej dzień po dniu. Kiedy był młody widział pewnego staruszka umierającego z głodu – zabił innego członka plemienia i przestano dzielić się z nim jedzeniem. Jego kończyny zapadły się, a skóra wyglądała jak uschnięty liść.

Przez długi czas miał nadzieję, że jego pobratymcy odnajdą go i uratują z tego upokorzenia. Ale nie ulżą jego głodowi, wiedział o tym. Nie podzieliliby się z nim jedzeniem. Stał się tym staruszkiem oraz popełnił grzech. Nie pamiętał już dlaczego zaatakował większego mężczyznę – nadeszły ciężkie czasy, nie było wiele zdobyczy, a ten drugi zawiódł plemię. Później uświadomił sobie, że ten starszy mężczyzna mógł być jego ojcem.

Staruszek przypomniał sobie gapiów, twarze rozmyte i zmieniające swój wyraz, obserwujących jak uderzał większym mężczyzną o podłogę i włożył rękę do jego czaszki, poruszając palcami tak długo, aż uszło z niego całe życie. Ale on nie był lepszy, a jego ludzie chudli i chudli, aż opuścili go, jeden po drugim, by odnaleźć gdzieś bogatsze tereny łowieckie. A on został sam. Kiedy lata mijały w metalowej celi, w umyśle Staruszka pojawiła się straszna myśl - Jestem ostatni.

Kiedyś te kreatury w białych płaszczach nie dezorientowały go. Jego umysł był czysty, a myśli ostre, nawigował sprawnie przez labirynt poza jego celą.

Kiedyś, lecz nie teraz. Teraz błąkał się samotnie przez bezmierną stalową ciemność, ból jego żołądka przytłaczał to co z niego zostało.

Straciłem wszystko, pomyślał. Straciłem wszystko!

Drgnął, gdy zorientował się, że w rozpaczy oddalił się od celi bardziej niż kiedykolwiek - przegniłe korytarze umysłu zostały daleko za nim, a on sam znajdował się teraz w realnym świecie, jednak nie był to labirynt, który widział wcześniej. W tym miejscu powietrze było świeże, jego stare płuca wypuściły powietrze gwałtownie jak gdyby został zanurzony w lodowatej wodzie. Znajdował się w małym tunelu podobnym do nory lisa czy borsuka, ale o ostrych narożnikach i metalowej strukturze, w stylu pasującym do zdobyczy.

Pod nim przebłyskiwały światła, zorientował się, że może dostrzec przez nie świat białych płaszczy, czysty i sterylny. Ale coś było nie tak. Czerwone światła kręciły się hipnotycznie tam i z powrotem. Białe płaszcze uciekły i zostały zastąpione przez innych z niebieskimi twardymi czapkami i stanowczym wyrazem twarzy.

Wtedy poczuł to, zapach zranionej zdobyczy, bardzo wyrazisty, tak znajomy i zarazem tak wstrząsająco odległy, miał wątpliwości czy nie wyobraził go sobie. Jednak nie, poczuł go ponownie. Staruszek poruszył długimi czarnymi kończynami i uniósł się tak wysoko jak tylko mógł, jego postrzępione nozdrza wsysały świeże, chłodne powietrze, a głuche uszy wychwyciły dawno zapomniany okrzyk, bełkotliwą zbitkę sylab, niemal ludzkich, gdy zdobycz krzyczała z bólu i strachu.

Ślina skapnęła ciężko na jego uschłą brodę, a suche, stare oczy zwilgotniały ponownie kiedy przypomniał sobie szpik i krew wsiąkające w różowe, soczyste mięso, tak jak za dawnych czasów. Bez wątpienia białe płaszcze zabiorą mu ten kąsek tak jak wcześniej. Nie obchodziło go to, nie było w nim wystarczająco dużo tego starszego mężczyzny by go to obchodziło. Mógł już tylko przeć przed siebie, przez prześwity ku światłu.

Staruszek przybył kap, kap, kapiąc po ścianie…

O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Uznanie autorstwa — na tych samych warunkach 3.0 unported