Identyfikator podmiotu: SCP-041
Klasa podmiotu: Bezpieczne
Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-041 jest hospitalizowany w Biologicznej Strefie Badawczej 12. Pomimo iż podmiot nie jest desygnowany do klasy Keter, gdyby umiejętności obiektu zwiększyły zasięg poza racjonalny próg, równocześnie doszłoby do zwiększenia ryzyka wycieku ważnych informacji o Fundacji do wiadomości publicznej i oznaczała izolację typu strefowego od populacji zewnętrznej. Personel, któremu zależy na pozostawieniu swoich myśli w prywatności, uprasza się o pozostawanie co najmniej piętnaście (15) [m] od SCP-041, na zewnątrz czerwonego kręgu na podłodze.
Na zdrowie psychiczne SCP-041 pozytywnie wpływa obecność człowieka w przechowalni, który ogląda telewizję i koncentruje się na audycjach. Pozwala to SCP-041 na efektywne oglądanie telewizji poprzez umysł innej osoby. Optymalni towarzysze obiektu to pracownicy klasy D, których IQ oscyluje poniżej średniej, a tok myślowy nie skupia się jednocześnie na więcej niż jednym elemencie. SCP-041 używał swoich umiejętności do przekonywania towarzyszy do oglądania programów, których ci nie lubili, lecz nie była to "kontrola umysłu". Gust SCP-041 skupiony jest na filmach typu gore oraz slasherach (osobnik wyraził również zainteresowanie "snuffem"), ponadto obiekt lubi oglądać programy dla dzieci.
Opis: SCP-041 to ludzki mężczyzna, cierpiący uszkodzenie centralnego układu nerwowego, które prawdopodobnie zostało dokonane poprzez infekcję rzadkiego szczepu bakteryjnego zapalenia opon mózgowych. Pomimo iż antybiotyki zdołały zneutralizować infekcję, błona otaczająca mózg i rdzeń kręgowy zareagowała na infekcję poprzez wyłączenie wielu neuronów łączących centralny układ nerwowy z resztą ciała. Podmiot polega na oddychaniu poprzez respirator, dwukomorowy rozrusznik serca stymuluje przepompowywanie krwi, a tuba nosowo-żołądkowa pozwala podawać osobnikowi pożywienie.
Wizualnie, SCP-041 wygląda na osobę w stanie wegetatywnym. Jednakże obserwatorzy przebywający w obecności obiektu doszli do wniosku, że ich własne myśli i każdego do 10 [m] od SCP-041 są emitowane sposobem pół słyszalnym. Pomijając kwestię bycia źródłem emisji, podmiot jest również w stanie emitować swoje własne myśli do osób obecnych. Każdy, kto sformułuje w umyśle daną ideę, używszy słów, doświadczy przekazania jej wszystkim innym w pokoju, w pewnego rodzaju "mowie myślowej", której nie jest w stanie zarejestrować żadna znana nam technologia (poprawka: szczegóły w dodatku 01). Mowa myślowa może zostać usłyszana, kiedy obiekt użyje wybranego, dowolnego głosu. Najczęściej jednak obiekt używa swojego oryginalnego (szczegóły w dokumencie 01).
Myśli wizualne oraz obrazowe również są emitowane, ale ich odbiór jest mniej czytelny. Obrazy mogą być efektywnie transmitowane, kiedy zarówno nadawca, jak i odbiorca emisji mają zamknięte oczy. Nadawca koncentruje się na pojedynczym obiekcie, bez skupiania się na ewentualnym otoczeniu lub tle, a odbiorca czyści umysł z myśli. Komunikacja interpersonalna przy użyciu obrazów, a szczególnie tych nie zapamiętanych, lecz wyobrażonych, jest zazwyczaj trudna. Nadawca najczęściej ma problem z wyobrażeniem sobie wszystkich szczegółów obiektu z jednego punktu widzenia, podczas gdy odbiorca podświadomie będzie wypełniał luki w informacjach, używając własnych, mylących sugestii, co zakończy się odbiorem innego obrazu, niż ten wysłany. Najtrudniejszym wyobrażeniem, które może zostać poprawnie emitowane, jest ludzka twarz, a szczególnie, kiedy znajduje się w ruchu.
Pomimo posiadania umiejętności transferu własnych myśli do innych osób, SCP-041 nie jest "rozmowny". Próby nakłonienia podmiotu do udzielenia informacji o jego zdolnościach okazały się bezskuteczne. Podmiot zwykle jest cichy i nie odpowiada na żadną bezpośrednią próbę nawiązania kontaktu. Jednakże obiekt zdaje się mieć poczucie humoru, gdyż sporadycznie komentuje rozmowy innych.
Dodatek 01: Kiedy naukowiec ███████ ███████ tworzył notatki głosowe, korzystając z cyfrowego dyktafonu, jego kolega zmieniał kanał telewizyjny w pokoju SCP-041. Kiedy wybrał kanał statyczny, z szumu dało się usłyszeć rozproszone głosy. Próby nagrania mowy myślowej podczas generacji szumu telewizyjnego i użycia urządzeń do nagrywania dźwięków zaczęły przynosić realne korzyści. Jednakże większość nagrań jest zniekształcona, a uchwycone dźwięki mogą, ale nie muszą, być głosami i są przedmiotem indywidualnych interpretacji pracowników.
Dodatek 02: "Dowiedziałem się, że kilkoro pracowników użyło SCP-041 jak jakiejś wróżki, mówiącej na pytania: »Czy ona mnie kocha?« itd. To najbardziej bulwersująca rzecz, o jakiej kiedykolwiek słyszałem. Zajmujemy się zabezpieczaniem potencjalnych obiektów-kandydatów do wywołania apokalipsy czy znajdujemy się w trzeciej klasie podstawówki?" — dr Klein.
Dokument 01: Cytat naukowca: "Wiecie, pierwszy raz, kiedy byłem w jednym pomieszczeniu z Kentem i czterdziestką jedynką, ciągle słyszałem pewną piosenkę. To był głos dziewczynki, który śpiewał coś dziecięcego. Na pewno nie był to telewizor ani radio… To brzmiało w naszych głowach, wiecie. Pomyślałem sobie więc: »Słuchaj! Gdybym był przypięty do łóżka, nie mogąc nic zrobić, też śpiewałbym sobie jak mała dziewczynka«. Wtedy jakiś głos odparł: »Ty! To nie ja. Nie znam tej melodii«, a Kent spojrzał na mnie i momentalnie zbladł".
Nota: Zdarzenie miało miejsce po wywołaniu sztucznej śpiączki SCP-239. Nie możemy aktualnie sprawdzić, czy pomiędzy podmiotami istnieje połączenie.
