Uwaga: Termin Klasa D w tym dokumencie, jeśli nie zaznaczono inaczej, odnosi się do zbrodniarzy wojennych Klasy D, których nie należy mylić z personelem Klasy D.
Identyfikator podmiotu: SCP-045-INT
Klasa podmiotu: D
Specjalne Czynności Prokuratorskie: Ponieważ wszyscy zbrodniarze Klasy D zakończyli swoją służbę na rzecz Fundacji, SCP-045-INT został zarchiwizowany, a ta sekcja nie ma już zastosowania.
W sierpniu 1946 roku, na mocy Porozumienia z Nagoi, powołany został Międzynarodowy Trybunał Parawojskowy dla Dalekiego Wschodu, znany również jako Trybunał Tajpejski, celem osądzenia oskarżonych o zbrodnie popełnione podczas wojny na Pacyfiku.
Jedną z kategorii zbrodni wyróżnianych przez Trybunał były "zbrodnie przeciwko normalności" — przestępstwa obejmujące naruszania norm dotyczących obchodzenia się z anomaliami, nadużycia paratechnologii i pogwałcenia protokołu Zasłony przy prowadzeniu wojny napastniczej.
Naruszenia norm dotyczących obchodzenia się z anomaliami odnoszą się do działań, które były sprzeczne z przyjętymi standardami i zwyczajami zachowania normalności. W szczególności dotyczy to wykorzystywania anomalnych technologii zbrojeniowych, pokroju broni memetycznej, samoreplikującej się, parachemicznej lub parabiologicznej.
Nadużycia paratechnologii odnoszą się wykorzystywania anomalnego oręża w praktykach, które zostały uznane za wyjątkowo okrutne, pokroju wykorzystania zjawisk memetycznych celem przeprowadzenia ludobójstwa.
Pogwałcenia protokołu Zasłony odnoszą się do działań podjętych w celu osłabienia lub zlikwidowania systemu, który został wprowadzony w celu ukrycia istnienia anomalnych zjawisk. Obejmuje to wszelkie działania, które zostały podjęte w celu ujawnienia społeczeństwu istnienia anomalnych bytów lub zjawisk w celu zmiany sytuacji wojennej.
Yukina Saibara. (2017). Fundacja w powojennej Japonii i Trybunał Parawojskowy, Anomalna historia Azji, Wydawnictwo Filii Japońskiej
Opis: SCP-045-INT był systemem zarządzania zbrodniarzami Klasy D z okresu wojny na Pacyfiku, początkowo utworzonym w celu przeciwdziałania brakom kadrowym Fundacji, głównie w obszarze Azji Wschodniej, do utrzymania i przywrócenia normalności po II Wojnie Światowej i VII Wojnie Okultystycznej. Azja Wschodnia była przed wojną regionem, w którym Fundacja dysponowała niskimi wpływami, co uległo jedynie pogorszeniu wraz z wyparciem jej szczątkowych zasobów przez cesarską Japonię, która następnie przejęła, zlikwidowała lub zrekrutowała znaczną liczbę zasobów ludzkich dysponujących anomalnymi zdolnościami w czasie wojny. Dla Fundacji po zakończeniu konfliktu kluczowe stało się przejęcie pozostałego personelu cesarskiego, niezależnie od ich przekonań w czasie wojny.
W latach 1972-2022 przeprowadzono pięć dochodzeń w celu zebrania zeznań i dokumentów od personelu zaangażowanego w SCP-045-INT. Podsumowania tych dochodzeń zostały załączone w poniższym raporcie.
Pierwsze Dochodzenie
Ustanowienie i opracowanie systemu
Fundacja posiadała kolaborantów w Cesarstwie Japońskim, pokroju Dr Kōtarō Saibara, naukowca z Rigaiken, który odciął się od Shūshū-In, aby zając się własnymi badaniami naukowymi nad zjawiskami nadprzyrodzonymi. W związku z rosnącym nacjonalizmem i tłumieniem liberalizmu w Japonii, wcześnie nawiązał tajne kontakty z Fundacją i został przez nią zatrudniony po zakończeniu wojny.
Rodzina Saibara zasłynęła z tego, że dała na świat wielu utalentowanych badaczy dla Shūshū-In Ise Betsuin. Wywodziła się ona z klanu Inbe. Od końca okresu Heian, rodzina kładła duży nacisk na eksperymenty oraz praktyki zapisywania i dokumentowania zebranych danych, pozostawiając po sobie wiele ksiąg, które jasno opisywały interpretację dokumentów Imikura i stan kengi (eksperymentów). Po wojnie Ōnin, Saibarowie rozpoczęli ukrywanie swojego istnienie przed społeczeństwem. Istnieją ślady wskazujące, że wcześniejsze oficjalne zapisy ich dotyczące zostały celowo usunięte. Po wojnie Kōtarō Saibara przekazał te prywatne dokumenty rodzinne Fundacji.
Dokumenty te sugerowały, że utrzymanie normalności w Azji Wschodniej osiągnęło punkt krytyczny, prowadząc do zmiany optymistycznego postrzegania zachowania status quo w regionie przez Radę Nadzorczą. 11 września 1945 roku, Harold A. Heasman, Specjalny Wysoki Komisarz ds. Stosunków Zewnętrznych, został poinformowany przez O5-11 o głównej polityce Fundacji w tej kwestii.
Głównym celem Fundacji jest zachowanie normalności, a nie interesy historyczne czy polityczne. W świetle obecnego stanu społeczeństwa japońskiego i chęci Fundacji, aby osiągnąć swoje cele przy minimalnym nakładzie personelu i zasobów, Specjalny Wysoki Komisarz Fundacji ma za zadanie utrzymać normalność poprzez istniejące instytucje japońskie, włączając w to Shūshū-In, aby móc w zadowalający sposób wypełnić dyrektywy Fundacji. Shūshū-In będzie mogło kontynuować swoje działania na rzecz utrzymywania normalności pod kierownictwem Specjalnego Wysokiego Komisarza. Gdyby jednak którakolwiek z japońskich instytucji nie spełniała wymogów realizacji tych postanowień, Specjalny Wysoki Komisarz ma prawo i obowiązek zażądania zmian, a nawet podjęcia bezpośrednich działań.
Dotychczasowa polityka Japonii w zakresie zjawisk paranormalnych spowodowała wielką katastrofę dla bezpieczeństwa Japończyków i postawiła ich w trudnej sytuacji. Dlatego postanowiono o wchłonięciu Shūshū-In w Fundację celem utrzymania normalności w Japonii pod nadzorem Rady O5.
Podstawy polityki zachowania normalności w Azji Wschodniej
Podczas spotkania z jednym z siedmiu przywódców Shūshū-In "Hōki", Heasman uzyskał zgodę Shūshū-In na włączenie postanowienia o powołaniu Trybunału Tajpejskiego do Porozumienia z Nagoi, w ramach realizacji podstaw polityki Fundacji w Japonii oraz działań mających na celu oczyszczenie organizacji z osób, które były współodpowiedzialne za Tajwańską Wystawę Cudów stwarzającą zagrożenie dla protokołu Zasłony.
Shūshū-In i Fundacja podpisały 11 września 1945 roku Porozumienie z Nagoi. Przewidywało ono utworzenie Japońskiej Filii i jej Zarządu, którego poprzedniczką było Shūshū-In, jak i również powołanie Trybunału Tajpejskiego poprzez załączony do porozumienia dokument. Dnia 31 grudnia 1945 roku oficjalnie powstał Sektor 81 i Japońska Filia Fundacji SCP.
Jak wspomniano wyżej, zbrodniarze Klasy D stanowili źródło zasobów dla personelu wykonującego niesprzyjające lub niebezpieczne misje mające na celu utrzymanie normalności w Azji Wschodniej.
Drugie Dochodzenie
Raporty zbrodniarzy wojennych Klasy D
Plik PoI #1961 (Nazwa Pliku: Tadamasa)
PoI-1961 podczas służby jako porucznik Cesarskiej Armii Japońskiej
Identyfikator: PoI-1961
Poziom zagrożenia: Pomarańczowy ●
Imię: Tadamasa Kagawa (賀川 忠正 かがわ ただまさ)
Płeć: Mężczyzna
Data urodzenia: 12.09.1916 r. (według zeznań Kagawy)
Status: Nieznany, przypuszczalnie martwy
Opis: PoI-1961 to mężczyzna z wrodzonymi zdolnościami Typu Niebieskiego, który służył w Specjalnym Autonomicznym Batalionie Cesarskiej Japońskiej Agencji Badawczej ds. Anomalii (IJAMEA), znanym również jako Batalion Yōkai. Przy użyciu taumaturgii był w stanie swobodne manipulować wyglądem każdego, w tym własnym, a także wzmacniać i wyostrzać swoje zdolności fizyczne, takie jak refleks czy doznania zmysłowe.
Z jego zeznań i informacji zebranych po wojnie jasno wynika, że PoI-1961 wykorzystał swoje zdolności do aktywnego uczestnictwa w różnych projektach IJAMEA, w tym w Projekcie Go-Hakutaku na Tajwanie w latach 30-40., Tajwańskiej Wystawie Cudów, Projekcie Miezu i Projekcie Takayama.
W 1944 roku, na krótko przed upadkiem Cesarstwa Japońskiego i rozwiązaniem Batalionu Yōkai, PoI-1961 zdezerterował z IJAMEA i poddał się siłom alianckim, dostarczając im informacji wojskowych dotyczących głównych baz armii japońskiej oraz tajnych aktywów IJAMEA.
Dostarczone przez niego informacje pomogły zadać decydujący cios japońskim parawojskowym siłom, w tym Batalionowi Yōkai w bitwie na wyspie Ramree w 1945 roku. Dzięki tej współpracy zezwolono mu na udział w różnych projektach parabadawczych, pomimo jego statusu jako zbrodniarza wojennego Klasy D.
W 1946 roku wyszły na jaw informacje o popełnionych przez PoI-1961 zbrodniach wojennych jako członek IJAMEA, w wyniku czego został sklasyfikowany jako zbrodniarz wojenny Klasy D. Istnieje wiele usuniętych lub niekompletnych zapisów dotyczących działalności PoI-1961 w ciągu następnych pięciu lat po zaklasyfikowaniu do Klasy D. Niewiele zostało potwierdzone poza tym, że pracował w nieznanej placówce odpadów medycznych. Uważa się, że PoI-1961 był zmuszony wykonywać taką pracę, ponieważ Dowództwo Fundacji wykorzystywało w tym czasie znaczną liczbę zbrodniarzy wojennych Klasy D do prac związanych z zabezpieczaniem niebezpiecznych obiektów SCP.
W 1953 roku, PoI-1961 zaczął zdobywać zaufanie przełożonych jako Klasa D i rozpoczął pracę w ramach Dowództwa Koreańskiego Fundacji, zajmując stanowisko badacza. W tym czasie, podobnie jak w IJAMEA, PoI-1961 zajmował się kilkoma eksperymentalnymi projektami badawczymi nad anomaliami, wśród których można potwierdzić wykorzystanie SCP-1108-PA do sztucznego stworzenia ludzi o anomalnych zdolnościach, pokroju manipulacji rzeczywistością. PoI-1961 pracował na tym stanowisku przez co najmniej 20 lat i był odpowiedzialny za wiele projektów Fundacji.
Jednak w 1976 roku wraz z reorganizacją Dowództwa Koreańskiego, projekty i placówki, w które był zaangażowany, zostały rozwiązane. Informacje o tych projektach zostały w dużej mierze zniszczone, czego dokładny powód nie jest znany. Jednak w przetrwałym raporcie dotyczącym jego zwolnienia jako problem wymieniono "nieetyczne praktyki, niezgodne z filozofią Fundacji".
Zwolnienie PoI-1961 miało oryginalnie formę kary. Jednak rok po nim, PoI-1961 spowodował niewielkie przełamanie zabezpieczeń, a powstały chaos wykorzystać do wykradzenia tajnych informacji Fundacji, a następnie uciec i ukryć się.
Ostatnia aktywność: Ostatnio widziano w mieście ██████, Republika Korei.
Działania: PoI-1961 wykradł tajne informacje poziomu 3 i uciekł z Fundacji. Sugeruje się, że mogły zostać przekazane wrogiemu GoI, ale nie ma dowodów na to potwierdzających.
Obecnie uznaje się, że PoI-1961 nie żyje, ale nadal trwają jego poszukiwania z niskim priorytetem.
Uwagi: N/A
Fragment listy zbrodniarzy wojennych Klasy D Fundacji
Poniższy wpis został zmodyfikowany po śmierci Shinpeia Hiranumy w październiku 1964 roku.
Chcesz kontynuować?
Osoba przeglądająca: Dr Abraham Poulson
Witaj.
Akta zasobów ludzkich Fundacji SCP
Hiranuma Shinpei, 1937
| Imię: | Shinpei Hiranuma (平沼 進平) |
| Upoważnienie: | 3-B |
| Przynależność: | Departament Nauki Sektora 81 Fundacji SCP Departament Nauki Filii Japońskiej Fundacji SCP |
| Obecny przydział: | Ośrodek 8106 Martwy |
| Stanowisko: | Kierownik 2. Zespołu Badawczego, Departament Nauki |
| Edukacja: | Licencjat, Uniwersytet Tokijski Doktorat z bakteriologii, King's College London |
| Dodatkowe informacje: | Posiada zdolności strzeleckie i szermierskie Przeszedł szkolenie wojskowe, sprawny przywódca, posiada dużą wiedzę na temat anomalii Potrafi mówić po rosyjsku, koreańsku, japońsku i angielsku |
Biografia: [ZMIENIONO] Wymagany poziom upoważnienie SCP-045-INT.
Shinpei Hiranuma to Japończyk Typu Niebieskiego, który niegdyś pracował dla IJAMEA. Specjalizował się w przedłużaniu życia i taumaturgii bitewnej, dzięki czemu był zaangażowany w wielu projektach organizacji.
Informacje dotyczące Shinpeia Hiranumy można było ustalić na podstawie dokumentów zebranych po oficjalnym rozwiązaniu IJAMEA. Urodził się w 1886 roku, w Tokio, jako syn Katamoriego Hiranumy, badacza Shūshū-In. Dzięki pochodzeniu z zamożnej rodziny, Hiranuma otrzymał w młodości bogate wykształcenie. Wychowany jako członek Shūshū-In, ukończył szkołę średnią wcześniej niż jego rówieśnicy i rozpoczął studia na Uniwersytecie Tokijskim. Zapisy wskazują na to, że pozyskane przez niego wykształcenie wyższe pozwoliło mu pracować nad udoskonalaniem tradycyjnych procedur przechowawczych jako badacz dla Shūshū-In.
Po opuszczeniu organizacji w 1909 roku, Hiranuma dołączył do IJAMEA i asystował przy pierwszym i trzecim Projekcie Hakutaku, który był już w trakcie realizacji od kilku lat. Doświadczenie zdobyte w Shūshū-In pozwoliło mu na doskonalenie się w sztukach taumaturgicznych, dzięki którym został awansowany na majora i został przydzielony do placówki IJAMEA w Joseon. Wiele kolejnych awansów zostało mu przyznanych w wyniku jego innych osiągnięć, takich jak śledztwo w Seulu z 1912 roku i w Wielkiej Wiosce Jangseung z 1915 roku. Jednak pozyskane zapisy ujawniły, że liczne humanoidalne anomalie były w czasie jego kadencji przetrzymywane w nieludzkich warunkach w placówkach IJAMEA mu podlegających, niekiedy będąc siłą wcielanymi do projektów IJAMEA wbrew swojej woli. Najbardziej godnym uwagi przypadkami tych praktyk byli wyznawcy Seŭlgaites oraz Sushindo,1 z których wielu przymusowych rekrutów zostało później zakwalifikowanych jako zbrodniarze wojenni Klasy D.
W latach dwudziestych Hiranuma na krótko wycofał się z działalności w IJAMEA i został absolwentem King's College w Londynie, Wielka Brytania. Przypuszcza się, że motywem tego działania było nawiązanie współpracy z tajnymi służbami wywiadowczymi Wielkiej Brytanii. Po ukończeniu studiów na kierunku bakteriologii, Hiranuma brał udział w wielu projektach badawczych dotyczących patologii i chorób zakaźnych, które pomogły w uzbrojeniu związanych z tymi dziedzinami anomalii dla Cesarstwa Japonii.
Po zakończeniu około pięcioletnich studiów wrócił do Japonii i został przydzielony do bazy na Ritsushimie,2 prefektura Okinawa. Przypuszcza się, że Hiranuma nauczył się sztuki przedłużania życia, zbierając i korzystając z różnych lokalnych praktyk taumaturgicznych i pomocy anomalnych bytów. Prowadził również badania nad anomaliami z wykorzystaniem schwytanych anomalnych humanoidów i więźniów politycznych. Dzięki swoim osiągnięciom w latach 1926-1931 został awansowany na pułkownika.
Po tym okresie krótko pracował na Wyspach Japońskich, aby znowu zostać wysłanym do bazy Kyeongseong IJAMEA w Joseon. Jednym z godnych uwagi wydarzeń jest atak terrorystyczny na bazę Kyeongseong w 1935 roku, rok po jego przydziale do niej. W ataku ranny został sam Hiranuma oraz wielu innych pracowników. IJAMEA celowo zbagatelizowała to wydarzenie, ale wydaje się, że miało ono wpływ na wewnętrzną administrację organizacji. Zapisy wskazują, że Hiranuma był dobrze zaznajomiony z napastnikiem, Nakano Hanno, choć nie jest jasne czy miało to jakiś związek z samym atakiem.
Ten atak diametralnie zmienił dotychczasową postawę Hiranumy. Wedle zapisków miał działać impulsywnie i pod wpływem emocji, żądając śledztwa w sprawie rodziny Nakano i spotykając się osobiście z Nakano Hanno, gdy ten został aresztowany rok po ataku. Jego często niekonsekwentne zachowanie utrzymywało się dalej po buntach w Bazie Ritsushima z 1939 roku (gdzie Nakano był osadzony). Przypuszcza się, że jego reputacja w kierownictwie IJAMEA uległa w związku z tymi wydarzeniami pogorszeniu.
W 1941 roku w wyniku poszukiwań nieznanej wcześniej anomalnej lokacji, odkryto Sangmyeong-dong w Kyeongseong-bu, Joseon — współczesne Myeongcheon-gu,3 Seul. W tym czasie miejsce to służyło za schronienie dla przestępców politycznych i anomalnych istot uciekających przed represjami. Hiranuma został oddelegowany do zajęcia się tą sprawą. Motyw tego czynu jest prawdopodobnie polityczny, ponieważ Hiranuma został wkrótce po tym ukarany za "strategiczną porażkę" w wykonaniu zadania.
W 1944 roku, Hiranuma rozpoczął współpracę z siłami alianckimi, kontaktując się z informatorami brytyjskiego Secret Intelligence Service, dostarczając aliantom i Fundacji tajnych informacji wojskowych. Te kontakty pomogły rodzinie Hiranumy potajemnie uciec do Wielkiej Brytanii. Sam Hiranuma pozostał w Japonii, kontynuując swoją pracę jako szpieg dla aliantów. Takie działania pozwoliły mu na zostanie zatrudnionym przez Fundację bezpośrednio po zakończeniu II wojny światowej.
W 1946 roku, Shinpei Hiranuma został zaklasyfikowany jako zbrodniarz wojenny Klasy D. Jednak dzięki swoim osiągnięciom i zasługom nie poniósł żadnych konsekwencji. Hiranuma bezpośrednio po rekrutacji został przydzielony do Sektora 81. Po oficjalnym utworzeniu Japońskiej Filii był wielokrotnie przerzucany po pierwszych placówkach nowo powstałego oddziału.
Zwrócił na siebie niewielką uwagę Departamentu Bezpieczeństwa Wewnętrznego. Wedle danych, w 1960 roku zdjęta została z niego klasyfikacja zbrodniarza wojennego Klasy D. Hiranuma nie poniósł żadnych konsekwencji dyscyplinarnych, a po jego śmierci ujawniono, że zmanipulował i ukrywał niekorzystne informacje dotyczące swojej persony.
W 1964 roku Shinpei Hiranuma został znaleziony martwy w starej kwaterze IJAMEA. Do jego zabicia użyto znalezionego na miejscu miecza wojskowego IJAMEA. Śledztwo wykazało, że morderstwo nie było w żaden sposób powiązane z Fundacją, w związku z czym sprawa została zamknięta.
Śledztwo przeprowadzone przez Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego po śmierci Hiranumy odkryło wiele niezmanipulowanych fragmentów lub ukrytych informacji dotyczących Hiranumy. Dodatkowe informacje mają zostać załączone do tego dokumentu.
Trzecie Dochodzenie
Osoby zwolnione/nieobjęte postępowaniem
Specjalne Siły Medyczne Cesarskiej Armii Japońskiej (Jednostka Liczb Ujemnych) były wyspecjalizowaną jednostką wojskową utworzoną w 1937 roku.
Specjalne Siły Medyczne były jednostką Cesarskiej Armii Japońskiej zajmującą się badaniami nad okultyzmem i zjawiskami paranormalnymi, założoną po awansie na stopień podpułkownika przez Ashibunę Tatsuomiego, wraz z podlegającym mu Yoshihiko Kido, członkiem Shūshū-In, i dwoma innymi zaproszonymi badaczami, Tomio Yomodą i Adą Beatrix Babbage.
Po przejrzeniu różnych zapisów historycznych dochodzę do wniosku, że Specjalne Siły Medyczne próbowały opracować technologię umożliwiającą nieśmiertelność na polu bitwy, stosowały nieludzkie metody testowania granic tego, co może wytrzymać ludzkie ciało wystawione na działanie anomalii, a także zmuszały swoich członków i miejscową ludność do podejmowania niebezpiecznych zadań.
Z najnowszych badań wynika, że w latach 1941-1942 zastosowanie przez organizację odpowiednika substancji Y-909 celem wywołania zaburzeń funkcji poznawczych u żołnierzy wroga spowodowało łącznie około 5 tysięcy ofiar wśród sił amerykańskich, brytyjskich, australijskich, indyjskich oraz miejscowych ochotników w trakcie bitew o Singapur i Filipiny.
Takayuki Kamikase. (2020). Anomalna anatomia i Specjalne Siły Medyczne, ParaBiologos, Towarzystwo Anomalnej Biologii, Japonia
Pod koniec II wojny światowej, wiele osób związanych z tą instytucją nie zostało postawionych przed Trybunałem Tajpejskim dzięki negocjacjom między Fundacją a UNGOC, natomiast wielu z nich kontynuowało pracę dla Fundacji, UNGOC i innych powojennych organizacji zajmujących się utrzymywaniem normalności. W tym samym czasie pewna liczba anomalnie wzmocnionych osób, biorących udział w walkach, została oskarżona jako zbrodniarze wojenni Klasy D.
Dr Ada Beatrix Babbage była naukowcem zafascynowaną tematyką śmierci. Jej zainteresowanie tą dziedziną zaczęło się w młodym wieku, kiedy straciła brata w wyniku tajemniczej choroby, która nigdy nie została dokładnie zdiagnozowana. Ta śmierć pobudziła w niej dziwną fascynację. W oczach tego niewinnego dziecka była czymś niespodziewanym, a zarazem interesującym i znajdującym się poza jej zrozumieniem. Spędzała godziny na obserwowaniu oddechu brata, nazywając się pielęgniarką, gdy jego oddech stawał się coraz słabszy. Jadła sama przy bracie, nawet gdy matka prosiła ją do stołu. Według mnie nie pilnowała brata. Zapisywała jego temperaturę co pięć minut i starannie sporządzała wykres nieregularnych jej wzlotów i upadków. Obserwowała jego drogę do śmierci. Później w życiu Ada mówiła o uczuciu przyjemności, jakiego doznawała, obserwując załamanie homeostazy. Mówiła, że uczucie przyjemności było tak intensywne, gdy była świadkiem załamania homeostazy. To doświadczenie rozbudziło w niej ciekawość i chęć odkrywania nieznanego, co skłoniło ją do rozpoczęcia kariery biologicznej.
W następnych latach wyjechała do Ameryki, gdzie kontynuowała swoje badania. Przeprowadzała nieludzkie eksperymenty mające na celu zbadanie wpływu na ludzki mózg anomalii w gradiencie pola rzeczywistości spowodowanego błędem replikacji genetycznej i wynikających z tego chorób psychicznych. Eksperymenty doprowadziły do śmierci wielu osób oraz dotknęły swoimi skutkami prawie 100 rodzin. Mimo rozległej wiedzy z zakresu biologii, w swoim dążeniu do wiedzy lekceważyła wszelkie kwestie etyczne i moralne.
W obliczu możliwości bycia aresztowaną za jej nieetyczne praktyki przez organizację utrzymującą normalność, uciekła do Japonii, gdzie dołączyła do Specjalnych Sił Medycznych Cesarskiej Armii Japońskiej, organizacji zajmującej się zjawiskami paranormalnymi w trakcie II Wojny Światowej. Pomimo kłopotliwej przeszłości, była zdeterminowana, aby kontynuować swoje badania, wykorzystując swoją wiedzę z zakresu biologii na rzecz Specjalnych Sił Medycznych. Ashibune rozumiał, że była ekspertem w dziedzinie biologicznej i paranormalnej śmierci, wierząc, że jej wiedza jest niezbędna do osiągnięcia życia wiecznego lub nieśmiertelności.
Co Fundacja z nią zrobiła po wojnie? Nigdy nie została postawiona przed Trybunałem. Przeżyła, przez jakiś czas pracowała dla Fundacji, potem uciekła, a później ślad po niej zaginął. Mówiąc szczerze, to co tutaj zaszło, jest jednym wielkim nieporozumieniem ze strony Fundacji.
Katsuyosi Suenaga. (1968). Krzyk ciszy, Sinano Chuo Press
Zwolnione z postępowania zostały również inne osoby odpowiedzialne za zbrodnie wojenne i nieetyczne działania, a niektóre po dziś dzień są zaangażowane w utrzymanie normalności.
Czwarte Dochodzenie
Reprezentatywny zapis skuteczności Klasy D wraz z przypadkiem niestandardowego zatrudnienia.
Fragment Raport dot. wykorzystania zbrodniarzy Klasy D w operacjach reagowania na zagrożenia anomalne
Raport uzupełniający o poprzednio zaginionych tajwańskich cesarsko japońskich paranormalnych siłach z 29 marca 1947 roku
Dr Hiroshi Nakai (中井廣)
14 lipca 1953 roku
Nasz zespół od początku 1947 roku realizował operacje mające na celu zabezpieczenie anomalii w Chinach kontynentalnych. Pod dowództwem Dalekowschodniej Loży GOC i Tymczasowej Filii Dalekowschodniej Fundacji, w lutym zostaliśmy wysłani do Szanghaju, gdzie mieliśmy skatalogować, zbadać i zabezpieczyć anomalie powstałe lub wykorzystywane w czasie wojny. 26 marca dostaliśmy raport mówiący, że kontrolowana przez komunistów baza wojskowa w Nankin została dotknięta anomalią przestrzenną, co spowodowało liczne ofiary. Ze względu na bliską odległość, byliśmy pierwszymi, którzy dostali się na miejsce wydarzeń.
Poniżej przedstawiamy serię notatek dotyczących Operacji Reagowania na Zagrożenia Anomalne:
Fragment Zapisy niestandardowego zastosowania zbrodniarzy Klasy D w Chinach kontynentalnych
Kontekst
Tajwan to wyspa podbita niegdyś przez Cesarstwo Chińskie za dynastii Qing, a następnie będąca kolonią Cesarskiej Japonii między 1895 a 1945 rokiem. Gdy Ameryka przystąpiła do wojny w 1942 roku, Cesarska Armia Japońska wdrożyła specjalny system ochotniczy, aby rekrutować Tajwańczyków do walki na różnych frontach. Po kapitulacji Cesarskiej Japonii w 1945 roku, niektórzy Tajwańczycy nie mogli wrócić ani na Tajwan, ani do Japonii z pokonanymi siłami armii japońskiej, ponieważ Japonia zrzekła się roszczeń do Tajwanu na rzecz Republiki Chińskiej. Ludzie ci utknęli w miejscach, w których walczyli, zwłaszcza w Azji Południowo-Wschodniej i zostali schwytani przez Brytyjczyków, Australijczyków, Holendrów i inne państwa alianckie.
Siły, które pozostały w Azji Południowo-Wschodniej nie były wyłącznie nieanomalne. W lipcu 1946 roku część żołnierzy posiadających anomalne zdolności została odesłana na Tajwan, oczekując na wyrok Trybunału Tajpejskiego. Dowiedziawszy się o istnieniu tych paranormalnych oddziałów, Republika Chińska wykorzystując chaos informacyjny powstały po wojnie potajemnie przejęła część tych sił i wysłała je do walki w chińskiej wojnie domowej przeciwko komunistom. Operacja ta została ukryta zarówno przed GOC jak i Fundację.
Pięćdziesięciu dwóch żołnierzy podległych Republice Chińskiej spowodowało wydarzenie w Nankin, kiedy zaatakowali tamtejszą bazę wojskową kontrolowaną przez komunistów. Jeden z nich, według ich relacji, miał wpaść w szał po zniszczeniu bazy i brutalnie zabił swoich przywódców i przełożonych, stwarzając oddziałowi możliwość ucieczki. Szesnastu żołnierzy zostało znalezionych żywych. Cierpieli oni na stres bojowy połączony z różnymi innymi chorobami psychicznymi. Wszyscy przyjęli propozycję Fundacji, chcąc dołączyć do niej jako personel Klasy D i "mając nadzieję na odpokutowanie za zbrodnie popełnione w Azji Południowo-Wschodniej".
Poniższe przesłuchanie zostało przeprowadzone w Szanghaju z jednym z żołnierzy 10 kwietnia 1947 roku:
Skandalem dla rządu Republiki Chińskiej było przechwytywanie zbrodniarzy wojennych, a nawet ich wykorzystywanie przyczyniające się do kolejnych anomalnych katastrof. Rozdźwięk między Fundacją a Republiką Chińską od tego momentu wypłynął na powierzchnię i doprowadził do krótkiego okresu, kiedy obie strony działały całkowicie oddzielnie, ignorując się nawzajem. Sytuacja ta utrzymywała się aż do wojny koreańskiej, podczas której Fundacja została ponownie wyparta z Chin kontynentalnych przez Sowietów, ale wzajemne relacje wciąż były dalekie do ideału aż do początku lat 90.
— Komentarz Lee Teng-hui, ówczesnego dyrektora RAISA-ZH
Fragment Retrospektywne badanie profilu zbrodniarza wojennego Klasy D pełniącego służbę w Ośrodku 168 Filii ZH.
Grupa 60 tajwańskich żołnierzy Cesarskiej Japonii została porzucona przez nią w Azji Południowo-Wschodniej. Trzech z nich zginęło w Indonezji podczas wojny, pięciu zmarło podczas powrotu na Tajwan, 36 zginęło lub zaginęło podczas ataku w Nankin, a 15 zaginęło podczas operacji jako Klasa D dla Fundacji. Ostatni pozostały z grupy, Chen Chao-Tsai (陳朝才), znacząco przyczynił się do opanowania sytuacji podczas przełamania zabezpieczeń w Ośrodku 168 w 1969 roku i został nadzwyczajnie wypuszczony. Jednak pozostała część jego życia nie była spokojna, gdyż w 1973 roku został umieszczony w więzieniu przez Taiwan Garrison Command pod fałszywymi oskarżeniami, pozostając tam do swojej śmierci w 1986 roku.
Dr Karl Grisham
25 stycznia 1990 roku
Piąte dochodzenie
Memorandum Kurusu
System zbrodniarzy wojennych Klasy D był utrzymywany przez 70 lat po wojnie, ale został wycofany w miarę starzenia się zbrodniarzy oraz zastąpienia ich zwykłym personelem Klasy D. Wielu zbrodniarzy nie zostało w ogóle ukaranych lub było w stanie uciec z Fundacji, co wskazuje na wadliwość systemu.
Obecne dochodzenie nie wykazało żadnego przypadku arbitralnego lub bezprawnego pozbawienia życia zbrodniarza wojennego Klasy D przez pracowników Fundacji w ciągu ostatniej dekady. Traktowanie ich było na ogół zgodne ze standardami etycznymi Fundacji, choć istniały systemowe zaniedbania w opiece medycznej i psychologicznej. Dyrektorzy placówek na ogół stosowali się do zaleceń Komisji Etycznej lub przynajmniej brali je pod uwagę.
Przed latami 70. istniało kilka placówek i ośrodków wymagających bezwzględnego posłuszeństwa ze strony zbrodniarzy wojennych Klasy D wysyłanych na niebezpieczne misje. Znaczna liczba zbrodniarzy Klasy D otrzymała stosunkowo łatwe zadania, podczas gdy wielu innych było zmuszanych do wykonywania swoich obowiązków pod ścisłą dyscypliną, wymagającą od nich ślepego posłuszeństwa, do której niepodporządkowanie się było rygorystycznie karane nawet w czasie pokoju. Tylko część poddanych takiemu traktowaniu pochodziła z Japonii, gdy większość była niską rangą żołnierzami i robotnikami z kolonii cesarstwa.
W związku z piątym śledztwem Sakuya Kurusu, tajnego obserwatora Komitetu ds. Etyki, do Zarządu Filii Japońskiej i Komitetu ds. Etyki złożone zostało memorandum krytykujące system SCP-045-INT.
Wedle mojego rozumienia sytuacja prezentuje się tak, że jedynie niewielka liczba osób wyższego szczebla z Jednostki Liczb Ujemnych została oskarżona, gdy wielu innym udało się uniknąć jakichkolwiek konsekwencji. Niektórzy urzędnicy IJAMEA zostali osądzeni i skazani, ale otrzymali niższe wyroki niż oskarżeni będący przedmiotem testów lub pracownicy, których równie dobrze można było uznać za ofiary. Poprzednie dochodzenie Komitetu ds. Etyki Fundacji wykazało, że stało się tak dlatego, że byli oni potrzebni, aby umożliwić funkcjonowanie Fundacji w regionie.
Głównym powodem powstania systemu Klasy D miało być ukaranie osób odpowiedzialnych za zbrodnie wojenne przeciwko normalności, ale nie można było tego osiągnąć ze względu na wiele zwolnień i przekształcenie go w źródło personelu dla Fundacji. Od początku było jasne, że system Klasy D był wewnętrznie dysfunkcyjny.
System Klasy D opierał się na tych zbrodniarzach wojennych Klasy D, ale dziś został rozszerzony na szerszy zakres, a zamiast zbrodniarzy mamy personel Klasy D. Kilku badaczy i agentów, nawet tych, którzy przeszli testy lojalności, donosiło, że system ten jest wyjątkowo nieprzyjemny moralnie. Ponadto, stabilne zaopatrzenie w tego typu personel jest niemożliwe w wielu krajach.
Ludzie nie mogą znieść bezsensownych śmierci, więc zamieniają bezsensowne "śmierci" w wartościowe "ofiary". Sprawcy grają role ofiary, odcinając się od swoich zbrodni. Ofiary stają się "męczennikami", łącząc się z krzywdami. Takie podejście wiktymizuje sprawcę i zamyka drogę do krytycznego rozpoznania natury winowajcy podającego się za ofiarę. Moralne usprawiedliwianie bez introspekcji muszą się skończyć. Również Fundacja musi się zastanowić nad swoim postępowaniem w sprawie SCP-045-INT i zrozumieć krzywdy, jakie wyrządziła.
Sakuya Kurusu. Memorandum Kurusu.