Identyfikator podmiotu: SCP-077
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: SCP-077 przechowywany jest w Sektorze Badawczym ██, na stalowym piedestale o wysokości 0,5 [m], znajdującym się w sześciennej komorze o krawędzi długości 3 [m]; ściany bryły wykonane są ze stali zbrojeniowej o grubości 0,5 [m]. Klapa wejściowa do przechowalni również wykonana jest ze stali zbrojeniowej i funkcjonuje zgodnie z protokołem AH37; wejście musi być strzeżone całodobowo przez dwóch (2) pracowników z upoważnieniem poziomu 1. Mikrofon na wysięgniku, połączony do systemów rozpoznawania mowy, weryfikuje poprawność wymowy względem standardów. Wewnątrz komory znajduje się kamera mająca uchwycić wszelkie zmiany.
Co osiem (8) godzin, co najmniej dwóch (2) — preferuje się jednak trzech (3) — przeszkolonych pracowników klasy D wejdzie do przechowalni i głośno oraz wyraźnie przeczyta wyryte w SCP-077 runy. Czytanie musi być wykonywane przez jednostki, które w pełni rozumieją runy, które czytają i są w stanie poprawnie wypowiadać te wyrazy — co ma mieć miejsce nie więcej niż 30 [cm] od obiektu.
Wszyscy pracownicy przechodzą cotygodniowe sesje z lingwistami Fundacji, którzy uczą ich poprawnej wymowy, czytania i rozumienia dialektów. W danej chwili wymaga się posiadania na stanie minimum dwudziestu (20) pracowników klasy D, których się bez przerwy szkoli; "kursantów" się nie likwiduje pod koniec miesiąca, jeżeli nie posiada się zasobów zastępczych. Wymagana jest całodobowa możliwość kontaktu z lingwistami Fundacji w razie, jeśli dojdzie do niezwykłej zmiany run. Każdy nowy zestaw run należy transkrybować pod wymowę angielską oraz dokonywać dosłownych i przenośnych tłumaczeń; zarchiwizowane przekłady znajdują się w dokumentach od 077-██████ do ██████.
Menu kafeterii Sektora Badawczego ██ nie może zawierać żadnych składników związanych z ziemniakami.
Opis: SCP-077 to górna połowa ludzkiej czaszki, w której wyryte są runy; każdy z rytów wypełniony jest nieznanym, czarnym osadem. Runy zmieniają się co miesiąc synodyczny (co nów w Irlandii), podczas przesilenia zimowego i letniego, równonocy wiosennej i jesiennej oraz podczas dowolnego częściowego, pierścieniowego lub całkowitego zaćmienia Słońca albo Księżyca, które można zaobserwować z Irlandii.
Jeżeli runy nie zostaną głośno przeczytane przynajmniej raz na dobę, z oczodołów i jamy nosowej zacznie wychodzić SCP-077-1. SCP-077-1 to luminescencyjna, zielona para, której dokładne właściwości nie zostały określone; pomimo iż SCP-077-1 zachowuje się tak, jak każdy inny gaz, dyfuzja elementu ma miejsce jedynie w "polu widzenia" SCP-077, para nie przemieści się w przestrzeń za SCP-077 — o ile nie zostanie zamknięta. Tymczasową ochronę przed SCP-077-1 stanowić mogą nieprzezroczyste, nieprzemakalne bariery pozbawione materii biologicznej; pomimo to próby permanentnego zamknięcia SCP-077 wewnątrz takiej przechowalni były jak dotąd bezskuteczne, gdyż produkowane przez podmiot objętości SCP-077-1 wystarczą, by takie pojemniki rozerwać wybuchem.
Wszelka materia biologiczna (poza samym SCP-077), która wejdzie w kontakt z SCP-077-1, natychmiast zmienia się w kleisty, cuchnący szlam. Szlam został rozpoznany jako zgniły miąższ bulwy ziemniaczanej (Solanum tuberosum), która została silnie zatruta zarazą ziemniaka (Phytophthora infestans). Jeden (1) centymetr sześcienny SCP-077-1 przemienia ok. osiemset (800) [g] materii biologicznej.
Czytanie run SCP-077 skutkuje znacznymi, lecz przemijającymi efektami na zdrowie czytelnika. Skutkami takimi są: nudności, skurcze mięśni, bóle i zawroty głowy, nietrzymanie moczu, gorączka, skórna wysypka, krwotoki z nosa oraz fuga dysocjacyjna. Efekty te ulegają intensyfikacji wraz z upływem czasu pomiędzy odczytaniami; może dojść do ich kumulacji, jeżeli dana jednostka będzie dokonywać każdorazowych odczytań lub jeżeli przerwy pomiędzy nimi nie będą wystarczająco długie. 60% czytelników run doświadczyło wystąpienia alergii na ziemniaki.
Dodatek 077-01:
Artefakt pozyskano z █████ █████████, z wioski [ZMIENIONO], w Irlandii. Lokalni mieszkańcy wznieśli kaplicę wokół obiektu, gdzie do [ZMIENIONO] osób brało udział w nocnych rytuałach.
Częściowe dokumenty historyczne pozyskane z pozostałości wioskowego kościoła (szczegóły w archiwum 077-1576) i biblioteki (szczegóły w archiwum 077-1582) wskazują, iż artefakt istniał co najmniej od 1848 roku — obiekt był w tym momencie historii opisywany w bardzo pozytywnym świetle, nazywano go "obrońcą" i [ZMIENIONO]. W roku 1869 odniesienia do obiektu stały się bojaźliwe, pełne urazy i eufemistyczne.