Zdjęcie z uszkodzenia przechowalni w strefie czerwonej █, w roku 19██
Identyfikator podmiotu: SCP-118
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: W związku z ilością i rozprzestrzenieniem SCP-118 zabezpieczenie każdej instancji obiektu jest niemożliwe. Znane strefy czerwone SCP-118 muszą być zamknięte dla statków cywilnych pod pretekstem obecności sił zbrojnych lub inną, prawdopodobną historią. Kontakty z marynarek wojennych, o których wiadomo, że operują w pobliżu stref czerwonych SCP-118, należy wykorzystywać celem minimalizowania przemieszczania się okrętów wojskowych przez strefy czerwone. Jeżeli jakikolwiek rejon czerwonej strefy jest głębokości płytszej niż 1500 metrów, ograniczenia należy nałożyć także na ruch powietrzny. Wszelkie aktywności ludzkie w pobliżu stref żółtych muszą być monitorowane, a wszelkie pojazdy lub osoby niezwiązane z wojskiem muszą zostać zatrzymane i wycofane, jeśli będą się zbliżać do stref czerwonych. W strefach żółtych oraz czerwonych należy przestrzegać protokołu TOKSYCZNE ŻNIWA celem zapewnienia usuwania ładunków konstruowanych przez SCP-118. Ponadto należy przestrzegać protokołu OBSERWACJA KOMÓREK celem wczesnego wykrywania wszelkich powstających stref czerwonych.
Próbki SCP-118 należy przechowywać przy wykorzystaniu standardowych czynności przechowawczych dla niewirusowych mikrobów anomalnych.
Opis: SCP-118 to gatunek oceanicznych protistów, który potrafi konstruować funkcjonalne, samoczynne ładunki jądrowe z materiałów obecnych w wodzie oceanicznej. Podczas gdy SCP-118 nie jest gatunkiem znanym i wobec tego nie został usystematyzowany przez społeczność naukową, osobniki przypominają protisty taksonu euglenin, z wyjątkiem, iż SCP-118 może osiągnąć większe prędkości przemieszczania się, może gromadzić więcej składników odżywczych oraz jest odporniejszy na promieniowanie alfa. Osobniki SCP-118 są znajdywane we wszystkich ziemskich oceanach oraz morzach.
Kiedy osobniki SCP-118 znajdują się w środowisku wody słonej, w którym mogą przetrwać, poszukują m.in.: żelaza, srebra, miedzi, węgla, trotylu oraz izotopów uranu. Po znalezieniu pożądanego materiału osobnik SCP-118 zaabsorbuje go do swojej komórki, wykorzystując metodę zależną od rozmiaru wchłanianego materiału. Pojedyncze atomy i molekuły (zazwyczaj substancji rozpuszczalnych w wodzie) zostają przeniesione przez błonę komórkową za pomocą specjalnych pomp proteinowych. Większe cząsteczki, mniejsze jednak od samej komórki, zostają wchłonięte za pomocą fagocytozy. Jeszcze większe cząsteczki zostają rozerwane nieznanym sposobem, po czym ulegają absorpcji do wnętrza komórki za pomocą jednej z dwóch ww. metod. SCP-118 absorbują nawet molekuły ciał stałych, np. sztabek metali.
Po osiągnięciu limitu wchłanianych materiałów osobniki SCP-118 zaczną przemieszczać się w kierunku "miejsca konstrukcji" na dnie zbiornika wodnego, w którym występują, po czym będą uczestniczyć w konstruowaniu ładunku jądrowego. Ładunki owe to urządzenia korzystające z "metody działa", służące do rozszczepiania jąder atomów uranu-235. Obserwacje konstruowania ładunków jądrowych przez SCP-118 wykazały, iż proces ten rozpoczyna się od złożenia metalowej, okrągłej obudowy cylindra dla urządzenia, a potem przechodzi do etapu tworzenia dwóch mas podkrytycznych uranu oraz konwencjonalnych ładunków wybuchowych, które wywołają zderzenie tychże mas. Obecnie nie wiadomo, w jaki sposób SCP-118 wzbogaca pochłonięty uran. (Szczegóły w dodatku 4). Proces kończy złożenie reflektora neutronowego, w którym dojdzie do kolizji dwóch mas uranu, oraz mechanizmu spustowego. SCP-118 najwyraźniej tworzy niezbędne komponenty, dodając znikome ilości materiału do (początkowo) niewielkiego "nasiona" materiału. Do jednego komponentu obiekt może przyłączyć różne atomy lub molekuły, a produkt tego procesu niekoniecznie będzie homogeniczny. Obecnie nie wiadomo, czy SCP-118 buduje na podstawie nasiona atom po atomie, czy dodaje do siebie niewielkie fragmenty w skali mniejszej niż mikrometrowa. Jak dotąd nie rozpoznano, jaki mechanizm jest przez SCP-118 wykorzystywany do dodawania do siebie materiałów bez użycia żadnych łączeń. Czas konstruowania ładunku jądrowego jest zależny od końcowego rozmiaru tego urządzenia, właściwości wody oraz dostępności minerałów, aczkolwiek, zgodnie z wynikami obserwacji można uznać, iż 300 dni to średnia czasu tworzenia średniego rozmiaru ładunku.
Po złożeniu ładunku jądrowego osobniki SCP-118 dokonają jego detonacji, zamykając obwód w mechanizmie spustowym. Około 90% zarejestrowanych eksplozji jądrowych w wyniku aktywności SCP-118 miało moc od 20 do 35 kiloton, aczkolwiek zanotowano także detonacje ładunków o mocach rzędu zaledwie 4 [kt] bądź aż — ███ [kt]. Pomijając czynnik ludzki, nie zaobserwowano nigdy niepowodzenia SCP-118 w kwestii detonowania ładunków jądrowych, gdyż wszelkie albo uległy detonacji, albo zostały usunięte ze zbiornika wodnego przed ich ukończeniem. Ładunki konstruowane przez SCP-118 wydają się większe od tych podobnych w zakresie projektu oraz mocy, które konstruują ludzie, co prawdopodobnie ma swoje uzasadnienie w fakcie, iż efekt moderowania neutronów przez wodę oddziela poszczególne masy uranu w znacznej części ładunki. Typowe "miejsce konstrukcji" zawsze liczy od jednego do trzech jednocześnie konstruowanych ładunków; najwyższą zaobserwowaną liczbą konstruowanych jednocześnie w jednym miejscu ładunków jest sześć. W rejonach, gdzie jednocześnie konstruowane jest wiele ładunków, odległości je dzielące wystarczą, by zapobiec przypadkowej detonacji innych ładunków w razie zniszczenia lub zdetonowania jednego.
Mimo że Fundacja jest niezdolna zapobiegać pobieraniu próbek SCP-118 przez cywilów ani organizacje, to ich powierzchowne podobieństwo do zwyczajnych gatunków, niska populacja (relatywnie, w stosunku do wszystkich protistów oceanicznych), nieprzejawianie żadnych zachowań anomalnych, kiedy osobniki znajdują się poza bogatymi w składniki zbiornikami wodnymi oraz standardowe monitorowanie przez Fundację badań naukowych, które mogą doprowadzić naukowców do odkrycia anomalnych gatunków, są czynnikami gwarantującymi, iż ryzyko odkrycia prawdziwej natury SCP-118 na podstawie próbek komórek jest minimalne.
Fundacja obecnie jest świadoma istnienia sześciu aktywnych miejsc konstrukcji ładunków przez SCP-118. Mimo że zaobserwowano naturalne zaniknięcie miejsca konstrukcji, obecny konsensus naukowców wyraża opinię, że zniszczenie aktywnych miejsc konstrukcji SCP-118, bez obszernych, zauważalnych efektów, jest niewykonalne. (Szczegóły w logu eksperymentów 118 — gamma). Miejsca konstrukcji SCP-118 należy wobec tego zabezpieczać i oznaczać jako "strefy czerwone", a rejony je otaczające — jako "strefy żółte". Ponadto rejony z podwyższonym zagęszczeniem populacji SCP-118, "strefy zainteresowania", należy monitorować pod kątem możliwości znalezienia nowych miejsc konstrukcji.
Dodatek 118-1: Po incydencie z USS ████████ promień wyłączenia nanoszony na rysunki stref czerwonych został zwiększony. Zaktualizowano protokół przechowawczy TOKSYCZNE ŻNIWA.
Dodatek 118-2: W związku z podpisaniem traktatu o ograniczeniu testów ładunków jądrowych oraz rosnącą liczbą i zwiększającymi się możliwościami wykorzystywanych metod wykrywania eksplozji jądrowych wzrosły konsekwencje detonacji jądrowych wywoływanych przez SCP-118. W świetle tych zmian zrewidowano protokoły przechowawcze.
Dodatek 118-3: W związku ze znacznymi kosztami przechowywania stref czerwonych SCP-118 rada O-5 wniosła o przeprowadzenie testów potencjalnych metod niszczenia miejsc konstrukcji SCP-118.
Dodatek 118-4 (wymagane upoważnienie poziomu 4.):
Nasze badania wykazały, iż SCP-118 wzbogaca uran, wykorzystując fakt, iż U-235 przejawia nieznacznie silniejszą preferencję ku osiąganiu stanu wysokiej oksydacji niż U-238. Osobniki SCP-118, które pozyskały znaczne ilości uranu i znajdują się w pobliżu miejsc konstrukcji, najwyraźniej wykształcają specjalne organella przypominające szereg tysięcy komór, podobnych do wakuoli, w których znajdują się zaś organella przypominające mitochondria, które są odpowiedzialne za katalizowanie reakcji redukcji oraz oksydacji. W takiej komorze uran jest wielokrotnie poddawany redukcji i oksydacji. Związki, w których występuje uran w stanach wyższej oksydacji, przenoszone są w dół szeregu. Rezultatem tego jest niewielka ilość wysoce wzbogaconego uranu na samym końcu szeregu komór.
Badacze i inżynierowie w Sektorze Badawczym █ zdołali stworzyć prototyp urządzenia do wzbogacania uranu na bazie mechanizmów wykorzystywanych przez SCP-118. Mimo że prototyp ten nie byłby w stanie wyprodukować uranu, który można by wykorzystać w ładunku jądrowym w racjonalnym okresie, to z powodzeniem wytworzył uran, który można by wykorzystać w reaktorach, aczkolwiek takowa produkcja wymaga wykorzystania znacznie większych środków niż metody konwencjonalne. Pomimo obecnych ograniczeń idea ta wydaje się obiecująca, wobec czego przekazałem nasze odkrycia odpowiednim organizacjom-przykrywkom.Dr ████████
