Identyfikator podmiotu: SCP-183
Klasa podmiotu: Euclid
Specjalne Czynności Przechowawcze: Przechowalnia SCP-183 musi być wyciszona i wyłożona grubą warstwą stali. Rozmiar przechowalni jest bez znaczenia, jako że SCP-183 nie określił swoich preferencji, a wykorzysta tyle przestrzeni, ile będzie mu dane. Zaleca się nie wchodzić do przechowalni; jest to bezcelowe i niepotrzebnie niebezpieczne; chęci wejścia do przechowalni mogą wskazywać na wystąpienie dotychczas nierozpoznanych zdolności psychologicznych pieśni SCP-183 (patrz niżej). Otwieranie przechowalni ma być krótkie i rzadkie, najlepiej służąc wyłącznie karmieniu.
Organizm nie wykazuje żadnej chęci ucieczki, lecz w wypadku takowej, mógłby sprawić, iż całe środowisko badawcze stałoby się nie do przejścia, potencjalnie również bardzo niebezpieczne. Pieśń SCP-183 została opisana jako przyjemna, więc o ile nie odnotuje się żadnych efektów podprogowych, naukowcy maja prawo włączyć mikrofony w komorze.
Opis: SCP-183 to nieznany i niewidoczny byt biologiczny. Dowodem jego istnienia są jedno-włókniste druty, których syntezy najwidoczniej dokonuje. Owe włókna są niezwykle cienkie i wytrzymałe; są w stanie przeciąć tkankę miękką, kości, a nawet zbroję, wymagając ku temu jedynie niewielkiej siły. Ze względu na trudność obserwacji tychże drutów, personel przebywający wewnątrz przechowalni jest narażony na poważne niebezpieczeństwo. Materiały organiczne pozostawione w przechowalni zanikają z prędkością około 4 [kg] dziennie, co wskazuje na fakt, iż obiekt jest wszystkożerny.
Włókna syntezowane przez SCP-183 są z ludzkiego punktu widzenia niezwykłe. Testy wskazują, iż owe produkty syntezy mogą być w formie węglowych nanorurek. Pojawiają się często i prawie natychmiast, są naprężone i łączą ściany, sufity i podłogi bez rozpoznanego wzorca, tworząc zwiniętą i ostrą jak brzytwa plątaninę. Właściwości włókien SCP-183 mogą być zbliżone do właściwości pajęczych sieci, będących pułapkami, mającymi łapać jedzenie. Niewielkie zwierzęta zostają pozostawione same w komorze, aż zostaną zabite poprzez własne ruchy. Jeżeli zwierzyna zostanie raniona, lecz nie zabita, SCP-183 skonsumuje wszelkie odłączone części ciała, lecz nie zaatakuje zwierzęcia, dopóki ono żyje. Pojedyncze włókna SCP-183 zanikają po kilku godzinach; według naszej teorii, z biegiem czasu tracą one swoje właściwości adhezyjne i opadają na podłoże, aby zostać skonsumowane i przetworzone przez SCP-183.
Warto odnotować, iż SCP-183 układa włókna na wzór muzyczny, produkując niespotykanie złożone i eufoniczne melodie, które można odtworzyć na zwyczajnej skali pentatonicznej. Ograniczona liczba nut wskazuje na ich abstrakcyjne długości i napięcie, które z kolei mogą wskazywać na wysoki iloraz inteligencji. Takie ułożenie włókien może wynikać z potrzeby wabienia ofiary; próby odtworzenia melodii lub innych w tej samej tonacji skutkowały brakiem obserwowalnych zmian w aktywności, sugerując, iż włókna nie są przystosowane do komunikacji.
Obecne badania nad SCP-183 skupiają się na aplikacji technik inżynierii wstecznej na włóknach, aby możliwe było zrozumienie mechanizmu czyniącego je niewidocznymi.