Identyfikator podmiotu: SCP-2191
Klasa podmiotu: Keter (dawniej Euclid)
Specjalne Czynności Przechowawcze: Fundacja ma za zadanie monitorować obiekt, nie ingerując bezpośrednio w SCP-2191 czy praktyki rytualne stosowane przez społeczność żyjącą w Lesie Hoia-Baciu. Eksploracja SCP-2191 jest dozwolona jedynie poprzez zdalnie sterowane drony. Funkcjonariusze Fundacji mają utrzymać fasadę strażników leśnych zatrudnionych przez rumuński rząd. W przypadku przełamania zabezpieczeń przez cywilów lub istoty pochodzące z SCP-2191 środki śmiertelne są dozwolone.
Opis: SCP-2191 to kompleks świątynny znajdujący się w Lesie Hoia-Baciu w Rumunii. Pierwsze dwa piętra struktury utrzymane są w stylu podobnym do powszechnych w tym regionie prawosławnych klasztorów. Podejrzewa się to za celowy zabieg mający ukryć prawdziwą naturę SCP-2191. Na niższych poziomach kompleksu odnaleziono oznaki architektury trackiej i dackiej, wraz z artefaktami należącymi do kultury Cucuteni-Trypole w tunelach na najniższym znanym poziomie SCP-2191. Struktury skaliste pod SCP-2191 uważane są za stworzone celowo w okresie między 4800-3000 p.n.e.
SCP-2191 jest zamieszkany przez populację organizmów sklasyfikowanych jako SCP-2191-1. Instancje SCP-2191-1 są uważane za genetycznie ludzkie, jednak wyróżnia je seria wyraźnych, pozornie śmiertelnych mutacji. SCP-2191-1 nie posiadają żadnych głównych organów wewnętrznych poza płucami, sercem i pniem mózgu. Zewnętrzny naskórek instancji nie posiada pigmentacji, a jego stan przypomina pękniętą porcelanę, co może mieć związek z rybią łuską arlekinową. Instancje są androgyniczne, nie posiadają (lub zostały im w jakiś sposób usunięte) drugorzędnych cech płciowych. Oczy instancji zaniknęły i są pokryte warstwą skóry, co czyni je prawie ślepymi, lecz wciąż wrażliwymi na światło (zazwyczaj u instancji występuje awersja do długości fal powyżej 100 nm). Do dalszych różnic od homo sapiens zaliczają się wykrzywione do góry i spłaszczone nosy oraz uszy w kształcie lejków; prawdopodobnym powodem obu zmian jest wysoka zależność wszystkich instancji właśnie od zmysłów węchu i słuchu. SCP-2191-1 zdają się nie korzystać z żadnej formy języka, a jedyne dźwięki, jakie wydają, to nieustanne klikanie językiem - uznawane za formę echolokacji.
SCP-2191-1 zdają się nie podlegać procesom starzenia się i nie przeszły żadnych temu charakterystycznych zmian od zabezpieczenia. Dalsze analizy ujawniły anormalnie spowolniony metabolizm. Instancji SCP-2191-1 nie uważa się za biologicznie nieśmiertelne, ale wykazują znacznie zmniejszone tempo nekrozy.
SCP-2191-2 odnosi się do grupy organizmów robakowatych; organizmy te różnią się rozmiarem, kształtem i celem, oraz są sklasyfikowane jako kolejno SCP-2191-2A, SCP-2191-2B i SCP-2191-2C. Genetyczna analiza SCP-2191-2 wykazała bliskie powiązanie między swoimi podgrupami, z czego ich najwcześniejszym wspólnym przodkiem zdaje się być Homo sapiens. Spekuluje się, że SCP-2191-2 nie wyewoluowały naturalnie samodzielnie, lecz ich dalsze pochodzenie pozostaje nieznane.
SCP-2191-2A powierzchownie przypominają minogokształtne, lecz ze strukturą wewnętrzną bliższą pijawkom. Każdy SCP-2191-1 posiada instancje SCP-2191-2A w obrębie swojego brzucha, głównie tam, gdzie powinien być żołądek i jelita.
SCP-2191-2B to zbiorowisko robakowatych organizmów żyjących w wydrążonych ścianach SCP-2191. Wewnątrz SCP-2191 zdaje się być skonstruowany system kanalików, którymi podróżują SCP-2191-2B. Te cienkie, długie organizmy dostają się do wnętrza SCP-2191-1 (głównie przez usta lub odbyt), ale nie wydają się powodować obrażeń ani dyskomfortu u swoich żywicieli. Uważa się, że SCP-2191-2B redystryuubują składniki odżywcze po całej populacji SCP-2191, wydobywając je z dowolnego SCP-2191-1, który ostatnio się żywił.
SCP-2191-2B.
SCP-2191-2C, podobnie do SCP-2191-2B, zamieszkują wewnętrzne struktury SCP-2191. Te wrzecionowate wyrostki składają się głównie z neuronów i przyczepiają się do SCP-2191-1 u podstawy kręgosłupa, gdy są nieaktywne. Tylko podczas połączenia z SCP-2191-2C, SCP-2191-1 wykazują zachowanie odpowiadające organizmom rozumnym (łącznie z postawą sugerującą modlitwę). SCP-2191-1 są uznawane za nieaktywne bez połączenia z SCP-2191-2C.
Po wejściu w stan aktywny SCP-2191-1 opuszczą SCP-2191 i zaczną agresywnie polować na żywych ludzi, ignorując tym samym zwierzęta i martwe osoby. Stany aktywne nie występują jednocześnie u wszystkich instancji SCP-2191-1 (jednakże zawsze od zmierzchu do świtu występuje stan aktywny), a same byty nie polują w grupach, rozdzielając się za to po całym lesie. W celu unieszkodliwienia ofiary zostanie wprowadzony czynnik paraliżujący poprzez kolce jadowe w dolnych częściach obu dłoni.
Kiedy ofiara zostaje skutecznie obezwładniona, SCP-2191-1 otwiera usta i rozszerza swoje gardło, rozluźniając tym samym szczękę. Następnie SCP-2191-2A wyłania się z jamy wewnętrznej SCP-2191-1, rozpoczynając proces żerowania poprzez zaczepienie się o szyję ofiary za pomocą zębatej, lejkowatej paszczy ssącej. SCP-2191-2A początkowo wprowadzi do ciała enzymy trawienne, rozpuszczając organy, mięśnie i kości przed spożyciem płynów. Proces może potrwać od 20 do 50 minut w zależności od rozmiaru ofiary.
Mimo iż SCP-2191 był dobrze znany osobom w pobliżu lasu Hoia-Baciu, został rozpoznany jako anomalia dopiero w sierpniu 1916, po niewyjaśnionym zniknięciu 244 członków 1 Armii wojska Austro-Węgierskiego podczas bitwy o Transylwanię. Ze względu na Pierwszą Wojnę Światową operację mające na celu zabezpieczenie nie zostały przeprowadzone aż do wczesnego roku 1919. Bez źródła pożywienia instancje SCP-2191-1 najprawdopodobniej weszły w stan hibernacji w grudniu 1924.
Seria incydentów między 1932 a 1977 poskutkowała odkryciem SCP-2191-3.
