SCP-4430
ocena: +2+x
2/4430 POZIOM 2/4430
Zastrzeżone
classified-bar.svg
classified-bar.svg
classified-bar.svg
classified-bar.svg
classified-bar.svg
classified-bar.svg
Identyfikator: SCP-4430
oczekiwane

faceless.jpg

Szósta edycja okładki The Faceless Live In Evanholly (28 x 28 cm)

Specjalne Czynności Przechowawcze: Domy osób, które wychowują dzieci w docelowym przedziale wiekowym (od trzech do siedmiu lat) SCP-4430, mają być rutynowo sprawdzane pod kątem wystąpienia instancji podmiotu, a w przypadku znalezieniu takowej, ma zostać ona odebrana. Dzieci wychowywane wewnątrz tych domostw mają być poddawane terapii amnezyjnej, aby usunąć potencjalne zakażenie memetyczne, jednak skuteczność i konieczność takiej terapii jest niepewna.

Opis: SCP-4430 jest oznaczeniem na wydania opowiadania "The Faceless Live In Evanholly" (pol. "Beztwarzowi Żyją w Evanholly") autorstwa Clyde'a Hillera. Choć okładka książki różni się w zależności od wydania, tytuł i autor pozostawały stałe i służą jako jedyny sposób identyfikacji obiektu. Większość informacji dotyczących SCP-4430 zostało pozyskanych z internetowych źródeł — po więcej szczegółów zobacz Dodatek 4430.2.

SCP-4430 zazwyczaj jest książkami w miękkiej oprawie skierowanymi do małych dzieci, które zawierają różne ilustracje uzupełniające fabułę. Choć książki twierdzą, że oryginalnie utwór został wydany w 1968 roku, nie istnieje żadna inna dokumentacja, która potwierdzałaby ten fakt — śledztwo RAISA pod kątem tytułu nie przyniosło żadnych rezultatów poza raportami z incydentów dotyczących zaginionych osób.

Wstępnie uważany za efekt memetyczny, SCP-4430 zdaje się posiadać anomalną właściwość powodowania zaginięć niewielkiej części osób podatnych na sugestię. Mechanizm, za pomocą którego to zachodzi, jak ofiary są wybierane, a także gdzie ofiary zostają przeniesione, pozostaje jednak nieznany. Dokładne testy memetycznego obrazowania SCP-4430 i jego czytelników dawały negatywny wynik; anomalne właściwości SCP-4430 nie dokonały manifestacji w warunkach laboratoryjnych.

Rodzice rzadko zaprzeczają zakupowi SCP-4430, jednak równocześnie twierdzą, że nie pamiętają tego faktu. Większość instancji SCP-4430 nie zostaje przeczytana przez dziecko, a jedynie została znaleziona przez nie po okresie dojrzewania. Spośród tych, które odkryły instancje, niewielka ilość zaginęła. Do dnia dzisiejszego, tylko pięcioro dzieci uznano za zaginięte w sposób, który nie można wyjaśnić innymi okolicznościami — po więcej szczegółów, zobacz Dodatek 4430.1.


Dodatek 4430.1 — Podejrzane Ofiary


Osoba Data Zgłoszenia Uwagi
Innes, Diana 16.01.2015
Chadee, Sophie 05.07.2006 Młodsza bliźniaczka. Rodzice w bliskim czasie kupili dużo książek, w tym i SCP-4430.
Chadee, Katie 05.07.2006 Starsza bliźniaczka. Rodzice w bliskim czasie kupili dużo książek, w tym i SCP-4430.
McGwire, Danny 12.12.1975
Nierozpoznany Mężczyzna 18.03.1971 Anonimowe zgłoszenie przez przechodnia. Trzymał kurczowo książkę rozpoznaną jako SCP-4430. Posiadał delikatne znamiona na twarzy.1


Dodatek 4430.2 — Post z Forum Parawatch


Fyres 29.03.15 (Sob) 03:19:19 #8737463


mask.jpg

Maskarada z Beztwarzowi Żyją w Evanholly.



Wiele osób słyszało o tym, że Wodnikowe Wzgórze czy Psy Zarazy są książkami dla dzieci, które zapadają w pamięć do końca życia. Pomimo ich przesłodzonego wyglądu, powieści zawierały motywy i treści przeznaczone dla dorosłych. Do tej nieświętej trójcy brakuje jednak często pomijanego utworu, Beztwarzowi Żyją w Evanholly.

Znana z interesującego przedstawienia wpływu społecznego i presji wywoływanej przez rówieśników, kultowy klasyk Beztwarzowi Żyją w Evanholly zdobył serca wielu czytelników od czasu jej wydania w 1968 roku. Książka nigdy nie zyskała dużego rozgłosu poza pewnymi społecznościami miłośników literatury. Dlatego Beztwarzowi Żyją w Evanholly można znaleźć praktycznie wyłącznie na dolnych półkach antykwariatów i wyprzedażach garażowych, zakopaną pomiędzy niechcianymi płytami winylowymi i stertami zatęchłych, nieczytanych romansideł.

Co ciekawe, pomimo miernych sprzedaży, Beztwarzowi Żyją w Evanholly posiadało wiele wydań, z czego każda była dopełniona nową okładką. Zapaleni fani literatury próbowali zebrać wszystkie opublikowane wydania. Warto zaznaczyć, że czwarte i szóste wydanie są szczególnie trudne do zdobycia.

  • (1 Wyd. — 1968) Standardowe wydanie w twardej oprawie z wyłącznie nadrukowanym tytułem i autorem.
  • (2 Wyd. — 1971) Mała porcelanowa maska opryskana czerwoną farbą jest nadrukowana pod tytułem.
  • (3 Wyd. — 1975) Dwie małe porcelanowe maski są podnoszone przez osobę spod kadru. Opryskana czerwoną farbą maska jest trzymana po prawej.
  • (4 Wyd.) Nieznane.
  • (5 Wyd. — 2006) Pod taflą stawu zanurzone są cztery porcelanowe maski. Dwie maski znajdujące się najbardziej na lewo są identyczne, a pozostałe są podobne do tych z poprzednich wydań. Ręka sięga po opryskaną czerwoną farbą maskę.
  • (6 Wyd. — 2015?) Nieznane — brak potwierdzonej fizycznej kopii.

Beztwarzowi Żyją w Evanholly jest osadzone w Ameryce lat 60. XX wieku i śledzi poczynania Leona — dzieciaka o nieokreślonym wieku i rasie — który ucieka z domu po tym jak jego rodzice wyśmiewają jego duże znamię, które "rozciąga się po jego twarzy jak kieliszek bogatego czerwonego wina". Chłopak ucieka do pobliskiego lasu, mimo ostrzeżeń rodziców i próbuje żyć tam na własną rękę.

Leon tworzy sprytnie ukrytą kryjówkę, zbiera okoliczne jeżyny i szuka świeżej wody. Jednakże, pomimo największych starań, Leon nie wie jak rozpalić ogień, żeby się ogrzać. Wraz z coraz to zbliżającym się zmierzchem, Leonowi robi się coraz zimniej. Niechętny do powrotu do domu bez naprawienia się, Leon przegląda się w tafli wody i ostrzy kamień.

Zanim Leon zacznie się okaleczać, zamaskowana kobieta dołącza do niego przy brzegu rzeki. Nie podaje swojego imienia i nalega, aby Leon nazywał ją "Maskaradą". Z początku Leon boi się Maskarady, ale najwidoczniej nie zniechęca to jej.

Maskarada pyta Leona czy uważa, że jego rodzice mieli rację co do wyśmiewania jego wyglądu. Leon, zdenerwowany przez jej bezduszność, krzyczy, że tak — uważa się za dziwaka, więc powinien zaakceptować swoje miejsce.

Zaciekawiona jego postawą wobec swojej sytuacji, Maskarada pyta Leona dlaczego nienawidzi swojej twarzy. Leon spogląda na nią z irytacją i po prostu stwierdza, że nienawidzi swojej twarzy, ponieważ jest powodem nienawiści innych do niego.

Kiedy zapada w lesie zmierzch, Maskarada stwierdza, że jedynym powodem nienawiści Leona do swojej twarzy jest to, że wszyscy wokół niego uważają go za dziwaka przez nią. Potem wskazuje mu, że nie powinien nienawidzić swojej twarzy, a każdą osobę, która go odrzuciła z tego powodu.

Maskarada stwierdza, że Leon byłby szczęśliwszy bez twarzy — gdyż bez twarzy nie ma niczego, co powodowałoby u kogokolwiek nienawiść do niego. Pyta go czy byłby chętny oddać jej swoją twarz, żeby mógł żyć w Evanholly. Chłopak zgadza się, a Maskarada szczypie brodę Leona i ciągnie do góry, zdejmując jego twarz jak porcelanową maskę. Chłopiec stwierdza, że czuje ulgę, jakby zdjęty został ciężar z jego barków albo wziął głęboki wdech z wnętrza jego duszy.

Ostatna scena powieści przedstawia samą Maskaradę na polanie rzucającą porcelanową maskę do studni.

O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Uznanie autorstwa — na tych samych warunkach 3.0 unported