SCP-PL-269

Ze względu na znajdujące tutaj treści, poniższa strona przeznaczona jest dla dorosłych czytelników. Jeżeli nie jesteś osobą pełnoletnią, prosimy o opuszczenie tej strony.

---

Tagi kontentu: Brutalność; Gore; Seksualne; Tematyka wrażliwa.

---

Identyfikator podmiotu: SCP-PL-269

Klasa podmiotu: Euclid

Specjalne Czynności Przechowawcze: Obiekt należy umieścić w przechowalni podzielonej na kilka segmentów, o łącznej powierzchni osiągającej około 20m²; pomieszczenia należy wyposażyć w podstawowe umeblowanie — tak, aby zasymulować zwykłe mieszkanie. Personel pod żadnym pozorem nie powinien się zbliżać do obiektu na odległość bliższą niż 30 metrów. Anomalii należy regularnie podawać posiłki trzy razy dziennie, z podobnymi odstępami czasowymi, za pomocą maszyn elektronicznych. Komora przechowawcza powinna być wyposażona w cztery urządzenia rejestrujące obraz w czasie rzeczywistym.

Opis: SCP-PL-269 to humanoidalna postać podobna do przedstawicieli gatunku Homo sapiens. Zasadniczą różnicą pomiędzy obiektem a człowiekiem rozumnym jest budowa mózgoczaszki: u anomalii mózgoczaszka składa się z żelowatych błon skórno-śluzówkowych, podobnych do tych występujących na żołędziu — jednym z elementów męskiego narządu płciowego — przez które prześwituje tkanka mózgowa. Humanoid wykazuje się inteligencją na poziomie ponadprzeciętnym oraz niepomierną kreatywnością. Anormalność instancji, oprócz budowy ciała, polega także na umiejętności sporządzenia dokładnej i prawidłowej psychoanalizy dotyczącej dowolnej osoby, którą SCP-PL-269 zaobserwuje w rzeczywistości bądź na zdjęciu czy komputerowym pliku graficznym. Obiekt ma w tendencji wykorzystywanie słabych punktów w psychice osób, które poddał swojej diagnozie, w celu znęcania się nad nimi, dopóki nie znajdzie nowej ofiary. Czynność ta nie jest niezbędna do funkcjonowania humanoida, aczkolwiek praktykuje ją dla własnej przyjemności. W szczególnych przypadkach, kiedy potencjalna ofiara jest odizolowana od pewnych czynników otoczenia, np. zakładając nauszniki wygłuszające dźwięk, podmiot jest w stanie porozumiewać się telepatycznie. Instancja nie wykazuje żadnego popędu seksualnego, aczkolwiek fascynuje ją ciało bardzo młodych osobników Homo sapiens. Obiekt do tej pory nie próbował skrzywdzić psychicznie żadnego dziecka. Anomalia, aby przetrwać, musi spożywać pokarm, spać oraz się napajać — podobnie jak człowiek. U SCP-PL-269 zanotowano proces starzenia się komórek, co budzi obawy, że z przebiegiem czasu, u humanoida wygasną wszelkie funkcje życiowe.

---

● Otwórz dokument: 'EKSPERYMENT-PL-269-1'

Preambuła: SCP-PL-269, studiując dostarczone mu książki medyczne, będące nagrodą za dobre sprawowanie się, poprosił personel Ośrodka o zdjęcia nagich dzieci, dzięki którym mógłby "dokonać niewyobrażalnego przełomu w dziedzinie współczesnej medycyny". Zaproponowano układ, polegający na przeprowadzeniu psychoanalizy D-████ oraz wypełnienie formularza przez obiekt w zamian za zdjęcia idealnie pokazujące anatomię ludzkich dzieci.

FORMULARZ

---

Pacjent: D-████

Płeć: kobieta

Wiek: 2█

Data: 20.09.20██

CZĘŚĆ I: ANALIZA BEHAWIORALNA

Zachowanie pacjenta: nerwowy/pobudzony, zdezorientowany/rozdrażniony, normalny/adekwatny do sytuacji, pełen strachu/lękający się

Nastrój: dysfotyczny, ekstatyczny, zwykły, anhedonia

Orientacja, co do własnej osoby, miejsca oraz czasu: zachowana, lekko zachwiana, zachwiana

Orientacja na czynniki zewnętrzne (światło, ciemność, zimno, ciepło): prawidłowa, zależna, nieprawidłowa

Regularność posiłków: prawidłowa, zaburzona, brak chęci do spożywania posiłków

Sen: prawidłowy, zaburzony, bezsenność

Komunikacja werbalna: prawidłowa, brak komunikacji werbalnej

Komunikacja niewerbalna: prawidłowa, znikoma bądź jej brak

Uzależnienia: alkohol, papierosy, narkotyki, leki, seks, inne (wypisz jakie):

CZĘŚĆ II: ANALIZA CHARAKTERU

Cechy pozytywne pacjenta: asertywność, altruizm, cierpliwość, dokładność, empatia, gościnność, grzeczność, hojność, lojalność, obowiązkowość, pomysłowość, pracowitość, punktualność, zaradność, sumienność, szczerość, troskliwość, uczciwość, uprzejmość, wyrozumiałość, zdyscyplinowanie, życzliwość

Cechy negatywne pacjenta: agresywność, arogancja, bezmyślność, chciwość, cynizm, despotyzm, egoizm, fałszywość, fanatyzm, gadulstwo, hipokryzja, impulsywność, kłótliwość, konformizm, lenistwo, łakomstwo, mściwość, niecierpliwość, brak empatii, nieszczerość, okrucieństwo, porywczość, roztargnienie, skąpstwo, uległość, wulgarność, zarozumiałość.

Temperament: flegmatyk, melancholik, choleryk, sangwinik

Wigor do życia: nadzwyczaj duży, normalny, brak lub jego mała ilość

CZĘŚĆ III: ANALIZA DZIECIŃSTWA

Patologie rodzinne w trakcie okresu dojrzewania i dorastania: przemoc w rodzinie, przestępstwa seksualne w rodzinie, alkoholizm lub inne uzależnienie od narkotyków w rodzinie, niekochający rodzice, brak zatrudnienia, brak stałego zamieszkania

Rodzaj rodziny (podział strukturalny): rodzina pełna, rodzina pełna (rodzice jednopłciowi), rodzina niepełna, rodzina chwilowo niepełna, rodzina zrekonstruowana

Rodzeństwo: siostra oraz brat

Kontakty z rówieśnikami: poprawne, znęcanie się nad innymi, ofiara znęcania się, brak kontaktów

Ulubiona zabawka z dzieciństwa: własnoręcznie wykonana z kasztanów lalka

Rodzaj fobii w dzieciństwie: nyktofobia

CZĘŚĆ IV: ANALIZA SEKSUALNA

Orientacja seksualna: heteroseksualizm, homoseksualizm, biseksualizm, inne (wpisz jakie):

Zaburzenia seksualnie (parafilie): pedofilia, zoofilia, dendrofilia, ekshibicjonizm, sadomasochizm, sadyzm seksualny, podglądactwo, transwestytyzm fetyszystyczny, brak

Dysfunkcje seksualne: brak, impotencja, hipolibidemia, anorgazmia, pochwica, dyspareunia.

Fetysze: brak lub ich minimalna ilość, tak (jakie):

CZĘŚĆ V: PODSUMOWANIE

Komentarz: Pacjentka to osoba z bardzo rozwiniętymi zaburzeniami psychicznymi z grupy lękowych i psychosomatycznych. D-████, która była w trakcie rozwodu z jej mężem, Robertem K., odkryła, iż ten zamierza pozbawić ją wszelkich praw rodzicielskich, ze względu na fakt zaniedbania dwójki jej dzieci. Ta, dowiedziawszy się o zamiarze męża, zwabiła go do swojego mieszkania, podpaliła je, zabijając przez to dwójkę dzieci, męża oraz siedmiu sąsiadów. Wyskoczyła przez okno, z trzeciego piętra, aby popełnić samobójstwo, lecz przez miękki grunt zdołała przeżyć. Powodu tego postępowania trzeba szukać w jej dzieciństwie, gdzie rodzicie pacjentką się kompletnie nie interesowali — ta musiała sama sobie tworzyć zabawki z kamieni, jarzębiny czy kasztanów. Sytuacja pogorszyła się w szkole, gdzie z faktu kiepskiego statusu materialnego, rówieśnicy się nad nią znęcali. Takie patologie skłoniły D-████ do takiego postępowania, a nie innego.

Opiekun eksperymentu: dr Olgierd Smoła

Na bazie tego, jak i poniższego eksperymentu, potwierdzono, iż SCP-PL-269 nie odczytuje tylko stanu psychicznego swojego celu, a także jego historię, uczucia, lęki czy zainteresowania. Obiekt wypełnił formularz samodzielnie oraz nie miał wcześniejszego kontaktu z D-████. Wszystkie wydarzenia, które przytoczył w dokumencie, faktycznie się wydarzyły w rzeczywistości.

Anomalia poprosiła personel o jeszcze pięć minut prywatnej rozmowy z pacjentką. Dr Olgierd Smoła wydał zgodę, a po odprowadzeniu SCP-PL-269 do komory przechowawczej, wręczył plik zdjęć nagich chłopców w wieku od pięciu do dziesięciu lat. Po tygodniu obiekt przedstawił nową metodę leczenia krzywicy, która odbudowuje gospodarkę wapniowo-fosforową o 43% szybciej niż stosowane wówczas terapie lecznicze.

Rozmowa między D-████ a SCP-PL-269 znajduje się w poniższym załączniku. Personel wrażliwy na materiały uważane za "powszechnie obrzydliwe" prosimy, aby nie otwierały tego pliku.

• • _
  ► ZAŁĄCZNIK PL-269-1.dat▼ ZAŁĄCZNIK PL-269-1.dat

  Wyobraź sobie, że jesteś w lesie. Sama, tak bardzo sama i bez nikogo jak w dzieciństwie. Nie widzisz nic przed sobą, ale słyszysz dźwięk skrzydlatych istot, podążających tuż za tobą. Gdy się odwracasz — znikają. Znikają jak twoja nadzieja na lepsze jutro. Znikają, ale słyszysz ich odgłosy — pojawiły się za tobą! Znam cię lepiej niż ktokolwiek inny i wiem, że się będziesz odwracać. Będziesz szukać kogokolwiek, byle aby być pewnym siebie, że nie jesteś sama. Kiedy zrobisz to po raz drugi, trzeci, czwarty, piąty, szósty, dwunasty, sto dziewięćdziesiąty, poczujesz, że te istoty się zbliżają. Zapewne ktokolwiek inny by uciekał, nikt nie chciałby mieć do czynienia z rojem owadów, ale ty na rój cierpliwie czekasz. Wśród ciszy, chodząc między wielkimi, iglastymi mamutowcami olbrzymimi i nie widząc śladu żadnego życia, szukasz czegokolwiek, co się rusza. A kiedy nadchodzi okazja, bezmyślnie czekasz, aż zobaczysz rój fruwających, obrzydliwych istot. Tylko po to, aby wiedzieć, że nie jesteś sama.
  
  W końcu, kiedy ledwo padasz z sił, słyszysz, że są tuż za tobą. Odwracasz się. Chmara owadów, każdy z pięćdziesięcioma parami odnóży, z których leje się substancja o zapachu rozkładających się gałek ocznych. Tak sobie je wyobrażasz i tak w rzeczywistości wyglądają. Tobie mimo to nie przeszkadza. W końcu okazuje się, że zostałaś… wykorzystana. Istoty wykorzystały twoją naiwność jak twój mąż. Nie obchodziło ich twoje dobro, tak samo jak nie obchodziło ono twojego męża. Robaki wykorzystały ciebie, tak samo jak wykorzystał cię twój mąż. Rój wbił się we wszystkie części twojego ciała, a jego jad wywołał reakcję alergiczną. Na twoim ciele pojawiają się bąble, każdy wybucha, niszcząc zwięzłą budowę tkanki nabłonkowej i właściwej. Robale, jakby pod głosem jednego wodza, podlatują pod twoje stopy. Bzycząc, jakby grały hejnał na cześć wielkiego wodza, zaczynają pożerać paznokcie u twych stóp. Powoli je odrywają, a potem natychmiast wchłaniają. Próbujesz na nich spojrzeć, ale nie możesz — jad cię sparaliżował.
  
  Czekasz na rozwój zdarzeń, tak samo jak mucha, która przypadkiem wpadnie na pajęczynę. Owady przechodzą do konsumpcji twoich stóp. Kęs za kęsem, czujesz, że tracisz ciężar swojego ciała. Upadasz. Skrzydlate stworzenia następnie biorą się za twoje nogi. Pomijając niebotyczny ból, jaki czujesz, ale nie możesz go wyrazić, bo jesteś sparaliżowana, wyobrażasz sobie, co się dzieje z twoimi nogami. Imaginujesz sobie, jak odrywany jest kawałek za kawałkiem mięśnia. Jak cała twoja kość jest oskubywana przez kogoś, komu chciałaś zaufać.
  
  Kiedy cała tkanka u prawej nogi znika, kreatury, pracując wspólnymi siłami, chwytają za twoją kość udową i wznoszą się ponad wysokość zielono-miętowych krzaków, a potem szarpią tobą, tylko po to, aby kość się odłączyła od chrząstki. Liczysz, że mimo wszystko zobaczysz te istoty, ale nie udaje ci się. Czujesz nagłą utratę balastu ciała i spadasz na ziemię. Po drodze udaje ci się tylko zauważyć spadającą, oskubaną kość udową. Tak ohydnie wygląda. Jak mogłaś takie coś w sobie trzymać? Zamykasz oczy i słyszysz zbliżające się bzyczenie. Momentalnie biorą się za twoją drugą nogę, pożerając już całą kość z pysznym szpikiem kostnym. Czy zatem oderwali ci pierwszą kość, tylko po to, aby sprawić ci jeszcze więcej bólu?
  
  Nie zdążyłaś się nad tym zastanowić, insekty zaczynają się brać za prawdziwą ucztę. Dolatują w okolicę twojego sromu, ale mimo że byłaś sparaliżowana, bzyczące skrzydła i setki tysiące wilgotnych, chodzących odnóży sprawa ci przyjemność. Dochodzisz do szczytowania, czujesz, że ból przemienia się w przyjemność, ale nagle wszystkie wgryzają się w ciebie. Twoja pochwa, wargi, łechtaczka, jajowody niemal natychmiast zostają skonsumowane. Czujesz, jak powstaje w tobie wielka dziura, robaki nie przestają. Dochodzą do twoich jajników i powolutku je rozdrabniają; ty słyszysz tylko dźwięk jakby mlaskania połączonego z dźwiękiem rozrywania mięsa.
  
  Nagle następuje coś przełomowego — słyszysz dźwięk płaczącego bobasa ze wnętrza twojego brzucha. Skrzydlate owady przegryzają twoją macicę, dostają się do łożyska, odcinają pępowinę i wyciągają biedactwo z twojego wnętrza. Rzucają nim o drzewo, a następnie znajdują zapalniczkę w twojej kieszeni. Oblepiają prawdopodobnie już martwy płód swoją cuchnącą substancją i podpalają. Zrzucają ci go następnie przed oczy. Zapłakałabyś? Przecież spaliłaś własne dzieci, taki widok raczej cię nie rusza, nieprawdaż? Podpalony dzidziuś ze zmiażdżoną głową. Zresztą, nieważne. Jedząc twój układ rozrodczy, insekty dostały się do twojego układu pokarmowego. Bardzo chętnie rozszarpały wszystkie jelita, to je dziurawiąc, to je odrywając. Ból, jaki czujesz, jest nie do opisania. One jednak nie przestają, wyrywają tkankę za tkanką.
  
  Kiedy wypatroszyli ci jamę brzuszną od wewnątrz, wygryźli pozostałość skóry na brzuchu. Nie wiesz jakim cudem jeszcze żyjesz. Robaki dochodzą w końcu do płuc. Wyrywają płat za płatem. Czujesz uczucie odmy płucnej, ale dalej możesz oddychać. Obślizgłe istoty dochodzą do twojego serca. Próbują je wyrwać, ale nie potrafią. Jest twarde i skamieniałe. Trudno z naukowego punktu widzenia wyjaśnić, jak mogłaś funkcjonować z takim sercem. Kreatury konsumują toteż całą tkankę wokół. Przechodzą do twojej głowy. Bzyczenie staje się nie do wytrzymania. Robaki wlatują ci do uszu i pożerają cały układ słuchowy. Ty nie tracisz jednak słuchu, bzyczenie zaczyna miażdżyć cię od środka. Twój mózg, twoje oczy, twoja czaszka zostaje pochłonięta przez rój. Nie tracisz wzroku, dalej żyjesz. Owady wracają do twojego serca. Wiesz, że tylko ono trzyma cię przy życiu.
  
  Czekasz kilka minut, parę godzin, rok i tysiąc lat. I zdajesz sobie w tym momencie sprawę, że nic nie ruszy twojego serca. Po wszech czasy będziesz skazana na słuchanie brzęczących insektów, czucie nieopisanego bólu i patrzenie na palący się płód. Czujesz jednak w głębi duszy, że i dziecko, i robaki kiedyś cię opuszczą. A wtedy zostaniesz sama z niewyobrażalnym bólem. Czy było to tego warte?
  
  
  Zapis pochodził z dnia: 24.05.████r.

  NOTATKA KOMITETU DS. ETYKI

  ---

  Rada Komitetu ds. Etyki jednoznacznie zagłosowała za ukaraniem dra Olgierda Smoły w związku z przeprowadzeniem doświadczenia E-PL-269-1. Cała dokumentacja dostarczona przez Smołę zakładała, iż obiekt nie będzie mógł się porozumieć z pracownikiem D albo kontakt będzie maksymalnie ograniczony, tymczasem dr Olgierd Smoła przedłużył test, pozwalając anomalii na rozmowę z D-████, w wyniku której kompletnie zdrowy i nadający się do pracy pracownik popełnił samobójstwo, wbijając sobie widelec w oko na stołówce. Ponadto Rada Komitetu ds. Etyki nie została poinformowana o tym, że SCP-PL-269 prosił o materiały z treścią pedofilską, a tym bardziej o fakcie, że takowe zostały dostarczone podmiotowi. Losem Olgierda Smoły zajmie się specjalna, powołana w tym celu komisja.

---

● Otwórz dokument: 'EKSPERYMENT-PL-269-2'

Preambuła: SCP-PL-269 wyszedł z prośbą obupólnej pomocy: Fundacja miałaby dostarczyć zwłoki osobnika Homo sapiens w wieku od siedmiu do trzynastu lat, a obiekt w zamian wypełniłby formularz analogiczny do formularza wykonanego w dokumencie E-PL-269-1. Testerem będzie pracownik klasy D, który, jak deklaruje personel medyczny oraz sam pracownik, jest w pełni zdrowy psychicznie.

FORMULARZ

---

Pacjent: D-████

Płeć: mężczyzna

Wiek: 2█

Data: 03.12.20██

CZĘŚĆ I: ANALIZA BEHAWIORALNA

Zachowanie pacjenta: nerwowy/pobudzony, zdezorientowany/rozdrażniony, normalny/adekwatny do sytuacji, pełen strachu/lękający się

Nastrój: dysfotyczny, ekstatyczny, zwykły, anhedonia

Orientacja, co do własnej osoby, miejsca oraz czasu: zachowana, lekko zachwiana, zachwiana

Orientacja na czynniki zewnętrzne (światło, ciemność, zimno, ciepło): prawidłowa, zależna, nieprawidłowa

Regularność posiłków: prawidłowa, zaburzona, brak chęci do spożywania posiłków

Sen: prawidłowy, zaburzony, bezsenność

Komunikacja werbalna: prawidłowa, brak komunikacji werbalnej

Komunikacja niewerbalna: prawidłowa, znikoma bądź jej brak

Uzależnienia: alkohol, papierosy, narkotyki, leki, seks, inne (wypisz jakie):

CZĘŚĆ II: ANALIZA CHARAKTERU

Cechy pozytywne pacjenta: asertywność, altruizm, cierpliwość, dokładność, empatia, gościnność, grzeczność, hojność, lojalność, obowiązkowość, pomysłowość, pracowitość, punktualność, zaradność, sumienność, szczerość, troskliwość, uczciwość, uprzejmość, wyrozumiałość, zdyscyplinowanie, życzliwość

Cechy negatywne pacjenta: agresywność, arogancja, bezmyślność, chciwość, cynizm, despotyzm, egoizm, fałszywość, fanatyzm, gadulstwo, hipokryzja, impulsywność, kłótliwość, konformizm, lenistwo, łakomstwo, mściwość, niecierpliwość, brak empatii, nieszczerość, okrucieństwo, porywczość, roztargnienie, skąpstwo, uległość, wulgarność, zarozumiałość.

Temperament: flegmatyk, melancholik, choleryk, sangwinik

Wigor do życia: nadzwyczaj duży, normalny, brak lub jego mała ilość

CZĘŚĆ III: ANALIZA DZIECIŃSTWA

Patologie rodzinne w trakcie okresu dojrzewania i dorastania: przemoc w rodzinie, przestępstwa seksualne w rodzinie, alkoholizm lub inne uzależnienie od narkotyków w rodzinie, niekochający rodzice, brak zatrudnienia, brak stałego zamieszkania

Rodzaj rodziny (podział strukturalny): rodzina pełna, rodzina pełna (rodzice jednopłciowi), rodzina niepełna, rodzina chwilowo niepełna, rodzina zrekonstruowana

Rodzeństwo: brak

Kontakty z rówieśnikami: poprawne, znęcanie się nad innymi, ofiara znęcania się, brak kontaktów

Ulubiona zabawka z dzieciństwa: pluszowy hipopotam nazywający się "Hipcio"

Rodzaj fobii w dzieciństwie: homofobia

CZĘŚĆ IV: ANALIZA SEKSUALNA

Orientacja seksualna: heteroseksualizm, homoseksualizm, biseksualizm, inne (wpisz jakie):

Zaburzenia seksualnie (parafilie): pedofilia, zoofilia, dendrofilia, ekshibicjonizm, sadomasochizm, sadyzm seksualny, podglądactwo, transwestytyzm fetyszystyczny, brak

Dysfunkcje seksualne: brak, impotencja, hipolibidemia, anorgazmia, pochwica, dyspareunia

Fetysze: brak lub ich minimalna ilość, tak (jakie): masturbacja w miejscu publicznym, orgia z liczbą kobiet większą niż dziesięć

CZĘŚĆ V: PODSUMOWANIE

Komentarz: Pacjent to osoba z bardzo rozwiniętymi zaburzeniami psychicznymi z grupy zaburzeń związanych z uzależnieniami oraz dewiacjami seksualnymi. Źródła należy szukać w dzieciństwie D-████. Mężczyzna dorastał w środowisku patologicznym, przez co bardzo prędko rozpoczął swoją przygodę z używkami i odkrywaniem swojej seksualności. W zaledwie jedenastym roku życia pacjent był już w zaawansowanym stadium uzależnienia tytoniowego oraz dość regularnie odbywał stosunki seksualne z rówieśnikami ze swojego środowiska. Zwłaszcza ta druga kwestia przyczyniła się do powstania dewiacji seksualnej, polegającej na niemożności opanowania swojego popędu seksualnego, przez co D-████ w przyszłości popełnił mnogą ilość przestępstw seksualnych. Wskutek licznych patologii z dzieciństwa, pacjent wyrobił sobie uznanie, iż każdy stosunek seksualny musi odbywać się z udziałem mężczyzny i kobiety, przez co u mężczyzny pojawiły się rozwinięte zapędy homofobiczne.

Opiekun eksperymentu: dr Olgierd Smoła

Anomalia, analogicznie jak w dokumencie E-PL-269-1, poprosiła personel o chwilę prywatnej rozmowy z pacjentem. Dr Olgierd Smoła wydał zgodę, gdyż celem doświadczenia było zbadanie wpływu destruktywnej dla zdrowia psychicznego natury obiektu na jednostki całkowicie zdrowe psychicznie. Ze względu na wyniki psychoanalizy D-████, trudno jednak nazwać go całkowicie sprawnym. Dopuszcza się możliwość powtórzenia eksperymentu w przyszłości.

Po obustronnej współpracy, obiekt otrzymał ciało dziewięcioletniej Julii ██████████, które zwrócił po kilku dniach. Zwłok nie udało się zwrócić na cmentarz — obiekt zbyt bardzo je zniszczył.

Rozmowa między D-████ a SCP-PL-269 znajduje się w poniższym załączniku. Personel wrażliwy na materiały uważane za "powszechnie obrzydliwe" prosimy, aby nie otwierały tego pliku.

• • _
  ► ZAŁĄCZNIK 269-2.dat▼ ZAŁĄCZNIK 269-2.dat

  Witaj. Po twoim dość niesfornym wyglądzie nie spodziewam się za wiele, ale proszę cię, abyś mnie wysłuchał. Mam ci do opowiedzenia historię, historię o tobie samym. Usiądź wygodnie — trochę to potrwa.
  
  Wyobraź sobie więc ciepłą Sewillę. Siedzisz na plaży, popijasz sex on the beach i cieszysz się otaczającymi widokami i bynajmniej nie chodzi mi tutaj o złoty piasek czy błękitne morze. Kiedy słońce zachodzi, a nastaje wieczór, zamierzasz wrócić do swojego hotelu — jesteś bowiem na pewnego sortu wakacjach. Podchodzi do ciebie jednak grupa małych chłopców i pyta się, co popijasz. Odpowiadasz nazwą swojego ulubionego drinka. Osłupia cię jednak komentarz jednego z nich: "chłopaki, to gej, idziemy od niego". Twoja męskość zostaje urażona, jesteś przecież ostatnią osobą, która mogłaby być homoseksualistą. Cały czerwony ze złości podchodzisz do bachorów i mówisz, że zaraz pokażesz im, że jesteś prawdziwym macho.
  
  Znajdujesz atrakcyjną kobietę na ulicy, w stroju kąpielowym i o urodziwych walorach. Podchodzisz do niej i zaczynasz flirtować, używać fikuśnych podtekstów oraz zmyślasz, jak tylko się da. Zgadza się pójść z tobą. Idziesz z nią do hotelu; podążają za tobą dzieciaki. Otwierasz swój pokój i zapraszasz ją do środka, kolejnie każesz jej, aby się pozbyła ubrań. Wyjmujesz telefon, aby zrobić zdjęcie i pokazać małolatom, iż masz rację.
  
  Odwracasz się i nie możesz uwierzyć swoim oczom — kobieta, na którą byłeś napalony, okazała się mężczyzną. Dzieciaki otwierają natychmiast drzwi i się śmieją na cały głos: "gej, ha, ha!". To jest pierwsza rzecz od dawna, która cię wewnętrznie zabolała, a — zaufaj mi — będzie tylko gorzej. Uciekasz więc, ale i dzieci, i nagi facet, cię gonią. Może brzmi to absurdalnie, ale dla ciebie to walka o śmierć i życie.
  
  W końcu nie umiesz złapać tchu, jesteś zmuszony się zatrzymać. Rozpędzony samochód zatrzymuje się przed twoją twarzą. Mężczyzna, którego pomyliłeś z kobietą, o wodzących niebieskich oczach, spokojnym głosem mówi, że zrobi to, co chciałeś zrobić mu dawno temu, ale jest w stanie cię zostawić w spokoju. Przez łzy przepraszasz go najmocniej jak możesz. Zachowujesz się jak prawdziwy, zapłakany tchórz. Dokładnie w taki sam sposób, w jaki zachowywali się ludzie, których nazywałeś słowem na "p". Tak, teraz zachowujesz się jak osoby, z których wcześniej szydziłeś.
  
  Zgodnie z obietnicą, facet odchodzi, ale zostawia swój pojazd. Nie mniej jednak, grupa młodych uczniów podchodzi do ciebie i zaczyna cię rozbierać. Twoje serce coraz szybciej bije. Jeden, wyglądający na przywódcę, bierze ogromny sznur i przywiązuje go do twojego prącia. Drugi przywiązuje linę do haka holowniczego; ty piszczysz i krzyczysz. Wiesz, co się stanie. Trzeci bachor wchodzi do auta i zaczyna skakać po pedale przyspieszenia. Po chwili twój penis został oderwany od twojego ciała. Wrzeszczysz z bólu, ale to dopiero początek.
  
  Mały grubasek odsznurowuje twój kawałek ciała, dla którego żyłeś i który był dla ciebie najważniejszy. Ból i pustka opanowuje całego ciebie. Tłuścioch, śmiejąc się perfidnie, wpycha twojego fallusa w twój oczodół, miażdżąc twoje lewe oko. Czujesz wypływającą krew. Banda rozrabiaków chwilowo odpuszcza, robiąc pewnego rodzaju naradę. Ty tymczasem zaobserwowałeś najatrakcyjniejszą kobietę, jaką w życiu widziałeś. Szła plażą, dokładnie w twoją stronę. Kiedy przyszła, prychnęła pod nosem: "coś ci znikło, kotku" i odeszła, ledwo powstrzymując śmiech. Masz ochotę umrzeć.
  
  Dzieci, po zakończeniu narady, ponownie do ciebie podchodzą. Jedno wyciąga nożyczki i zaczyna jakby nigdy nic rozcinać twoją mosznę. Przecinają wnet dwa najądrza, a wtem na ziemię spadają dwie niepozorne kulki — twoje jądra. Ten sam grubas, który włożył ci twojego penisa w oczodół, stworzył prowizoryczne ognisko, rozpalił je, wziął pobliski patyk i nabił na niego twoje jądra, które turlały się po ziemi. Ugotował, a potem kazał ci je zjeść. Odmówiłeś, toteż tłuścioch wziął młotek i wybił ci nim wszystkie jedynki oraz dwójki. Aby nie cierpieć bardziej, postanowiłeś je przełknąć. Gromada bachorów krzyczała: "połyka, połyka!" i się śmiała, a ty musiałeś cierpieć.
  
  Kiedy myślałeś, że już to koniec, jeden z mniejszych chłopaków z tłumu zebrał leżącego na ziemi, pełnego krwi, fallusa i kazał ci go zjeść. Odmówiłeś, a ten za to obciął nożyczkami opuszki twoich palców. Na twoje nieszczęście nożyczki były tępe, więc musiałeś się nacierpieć. Finalnie się poddałeś i postanowiłeś zjeść własnego penisa.
  
  Pierwszy twój kęs składał się z całego żołędzia. Gryziesz go zębami trzonowymi. Trudno ci określić jego smak, gdyż cały twój otwór gębowy zapełniony jest resztkami zębów i krwią. Żołądź jest bardzo elastyczny, musisz mocno gryźć, aby rozdrobnić go na kawałki. W końcu ci się to udaje, ledwo powstrzymując wymioty. Wiesz, że wtedy musiałbyś je zjeść.
  
  Drugi kęs, jak i trzeci, to zwykła tkanka i naczynia krwionośne, tworzące razem dwa ciała jamiste i jedno gąbczaste. Niekiedy pojawiał się nasieniowód. Po takiej męczarni jesteś głodny i spragniony, a twoje prącie przypomina smakiem kurczaka. Żujesz jedzenie, jednocześnie dotykając się w krocze. Twoja moszna to latająca fałda skórna, a po narządzie, którego tak bardzo kochałeś, nie ma śladu. Płaczesz coraz mocniej.
  
  Zakończywszy konsumpcję swojego fallusa, położyłeś się na zimnym piasku. Dzieci kopią cię, ale to niebo w porównaniu do poprzednich tortur. Za długo spokojem jednak się nie pocieszyłeś — jeden frustrat wbił ci nóż w brzuch, rozciął go i wyjął jelito grube, wsadzając ci je do pyska. Wpychał je siłą, zmuszając do jego zjedzenia. Rozrywałeś je kęs za kęsem, aż w końcu natrafiłeś na formujący się kał. Też go musiałeś zjeść.
  
  Na sam koniec, ostatni dzieciak nakazał ci powtórzyć: "ale pychotki!". Z całej siły próbujesz, ale nie potrafisz. W wyniku tego odcina ci parę uszu i nakazuje ci je jeść. Wbrew pozorom, był to chyba najtrudniejszy do zjedzenia posiłek, chrząstki budujące ucho wywoływały niewyobrażalne odruchy wymiotne. Kiedy zjadłeś własną małżowinę uszną, cicho wypowiedziałeś: "ale pychotki!" i się położyłeś.
  
  Bachory poszły w swoją stronę, zostawiając cię samego: bez narządów płciowych, bez jelita grubego, bez uszu, bez opuszek palców i bez jednego oka. Czekałeś z wyczekiwaniem na śmierć, ale ta nigdy nie nadeszła. Po wszech wieczność leżałeś z niewyobrażalnym bólem, trzymając się za krocze, szukając swojego prącia. Co jakiś czas przechodziła obok ciebie coraz to atrakcyjniejsza kobieta, w coraz to bardziej skąpych strojach, coraz to bardziej śmiejąca się z ciebie. Czy było to tego warte?
  
  Zapis pochodził z dnia: 01.08.████r.

  NOTATKA DYREKTORA OŚRODKA

  ---

  Zawieszam eksperymenty nad obiektem na czas nieokreślony. Porządny i efektywny pracownik D, biorący udział w Eksperymencie-269-2, tego samego dnia zagroził, że jak nie zostanie przypisany do Ośrodka na drugim końcu kraju, z dala od SCP-PL-269, to się zabije. Nie mogę pozwolić na straty w personelu, sami jesteście świadom, iż coraz trudniej jest pozyskać pracowników klasy D.

---

● Otwórz dokument: 'EKSPERYMENT-PL-269-3'

ssh pl269-3.ssh.scipnet ./e269-3.py




-------------------------

Witaj,

-------------------------

EKSPERYMENT-PL-269-3

---

Preambuła: Hej!

Zapewne nasuwają Ci się pewne pytania. Pospieszę z pomocą. Pamiętasz E-PL-269-1? Uszło to Ci na sucho, gdyż zawarliśmy porozumienie. Dotrzymaliśmy słowa: nie spotkały Cię żadne konsekwencje, a Twoje dane personalne zostały zastąpione fikcyjną postacią Olgierda Smoły. Z drugiej strony, spójrz na siebie. Dosłownie tydzień temu, za Twoim poleceniem, został przeprowadzony test PL-263-2. Po wielu prośbach z Twojej strony, zatwierdziliśmy go, ale ponownie jesteśmy rozczarowani. Miało nie być żadnej konwersacji między pracownikiem D a anomalią. Naprawdę nie możesz raz dać sobie spokoju z tą teorią? Uważasz, że SCP-PL-269 to kolejny przedstawiciel rodzaju Homo? Faktycznie, drzewo genealogiczne rodziny obiektu łączą pewne cechy: brak ósemek czy prawie całkowity brak owłosienia, ale to kropla wody w oceanie. Za pomocą eksperymentów chcesz zrozumieć działanie podmiotu; szukasz korelacji między rozwojem stosunków międzyludzkich a uwielbieniem anomalii do znęcania się. Zapominasz jednak, iż ewolucja zachodzi na przestrzeni cholernie wielkiej ilości lat i nie jest tak gwałtowna, jak w przypadku SCP-PL-269. Z tego powodu to jest anomalia, a nie żaden Homo novus. Musimy Cię ukarać, ale wiemy, że jesteś dobrym pracownikiem. Z tego powodu, to Ty pogadasz z obiektem, zobaczysz, co ma do powiedzenia i może przestaniesz narażać innych na niepotrzebne urazy psychiczne. Zatem — do dzieła.

-------------------------

---