Szczęki W Ruinach

+ Show component code
+ Show component code

 

Muzyka zalecana do czytania


ocena: +8+–x

— Doszedłem do miejsca gdzie straciliśmy kontakt z dronem 69-291.

Na mulistym dnie leżały pocięte części fundacyjnego drona, leżał on skierowany prosto na kamienną ścianę. Doktor Dariusz Kowal, ubrany w specjalny kombinezon HORN do prac na tej głębokości, podpłynął bliżej ściany. Za samą skałą można było ujrzeć obrysy ruin miasta. Wysokie budowle ze strzelistymi wieżami, teraz gdy badacze mieli świadomość o ich istnieniu, wyraźnie się wyróżniały z krajobrazu dna. Z okien przewróconych wież co jakiś czas wypływały krewetki rozpoczynające łowy.

Dariusz podpłynął bliżej jednej z budowli. Ściany pokryte mułem po przejechaniu delikatnie po nich dłonią ukazały biały jak śnieg kamień. Budynek ten posiadał cztery mniejsze wieże na swoich rogach, jedną całkowicie przewróconą, oraz jedną najwyższą, na środku. Dariusz złapał pewniej harpun i wpłynął do środka budowli. Ściany we wnętrzu były bogato zdobione, dekoracje były wykonane albo ze szczerego złota, albo pozłacane. Główny hol budynku był całkowicie pusty, prowadził on do dwóch korytarzy dalej. Owszem, była ściana gdzie prawdopodobnie oryginalnie znajdowała się płaskorzeźba, lecz teraz była ona całkowicie zniszczona. Przez kogo lub przez co, nie był w stanie stwierdzić.

Korytarz, kolejny pokój. To pomieszczenie miało kształt oktagonu, na jego środku natomiast znajdował się pomnik, przedstawiający wysoką kobietę ubraną w spływające złotem dostojne szaty. Jej głowę natomiast ozdabiała również wykonana ze złota korona. Szaty postaci na pomniku były opuszczone z ramion, odsłaniając plecy, z których to wyrastały imponujące skrzydła. Pomnik wydawał się spoglądać na Dariusza z pogardą.

Doktor podpłynął bliżej figury, aby się lepiej przyjrzeć podstawie, na jakiej ta stała, na którym widniał ledwie czytelny napis w niezrozumiałym dla niego języku. Słysząc stukanie o kamień, Dariusz natychmiast zatrzymał się w miejscu, do pomieszczenia wpłynęła jedna z lokalnych krewetek, przebierając swoimi odnóżami i rozglądając się uważnie w poszukiwaniu ofiary zaczęła płynąć w stronę Dariusza. Ten poczuł szybsze bicie serca oraz pot wewnątrz kombinezonu. Pewniej złapał za harpun, obserwując zbliżającego się drapieżnika. Gdy przypominające kosę ostrze prawie otarło się o Dariusza, ten postanowił szybko zareagować. Przesunięcie ręką, odwrócenie harpuna i wystrzał. Krewetka wydała z siebie skrzek, po czym wyginając się padła bezwiednie. Doktor zaczął wyjmować harpun z krewetki powodując uwolnienie jej krwi do morza. Gdy rozwodniona krew krewetki zaczęła opadać na pomnik, podłoga zaczęła się przemieszczać otwierając przejście na dół.

— Jestem w środku budynku, jak dobrze pamiętam A-3. Znalazłem pomnik niezidentyfikowanej kobiety, napisy w języku Fae, zostałem zaatakowany przez krewetkę i przypadkiem otworzyłem ukryte przejście — powiedział przez komunikator Dariusz.

Wpłynął do zejścia w dół, na ścianach wyrastały mięsożerne rośliny, zaczęło mu się wydawać jakby pomimo braku oczu go obserwowały w celu pożarcia. Starając się ich unikać spłynął w dół, do obszernego pomieszczenia. Znajdowała się tutaj na jednej ze ścian wielka płaskorzeźba, ukazująca kobietę z figury wyżej, miała ona teraz trójząb w ręku i siedziała na opancerzonej rybie, dunkleosteusie.

Na przeciwko płaskorzeźby znajdowały się kamienne stoły, prawdopodobnie do składania ofiar. Po brzegach ścian można było zaobserwować złote łańcuchy przyczepione do ścian, prawdopodobnie na ręce oraz nogi. Same ściany po bokach były ozdobione płaskorzeźbami przypominającymi macki. Wyglądały one jakby wychodziły spod płaskorzeźby kobiety i oplatały pomieszczenie.

Po drugiej stronie pomieszczenia, na wprost płaskorzeźby natomiast znajdowały się silnie uszkodzone złote kraty. Ciemność nie pozwalała ocenić co za nimi było. Dariusz podpłynął bliżej ich i włączył silniejszą latarkę przy hełmie kombinezonu. W środku widać było wiele szkieletów, zwierzęcych, ludzkich. Wszystko pokryte mułem oraz kamieniami, jednak przez niektóre widać było dno pomieszczenia.

Warstwa szkieletów na oko wynosiła dobre cztery metry. Oglądając się w bok, Dariusz zobaczył iż ściana pomieszczenia była całkowicie zniszczona, ukazując wejście do jaskini, którą to oświetlały zielonkawe kryształy. Po wykonaniu odpowiednich zdjęć pomieszczenia Dariusz podpłynął w stronę jaskini. Jego oczom ukazały się małe skorpiony, mające na sobie muszle jak krab pustelnik. Z muszli tych wyrastały małe kryształy, które również obecne były na ścianach.

Te po zobaczeniu Dariusza zaczęły chować się do muszli, unosząc do góry ogony z kolcami. Dariusz wykonał im zdjęcia po czym zwrócił uwagę na coś innego, wyryty na ścianie malunek przedstawiający humanoida ze skrzydłami, miał on coś podobnego do włóczni, rozebrany do naga i wychudzony. Naprzeciwko niego natomiast była namalowana opancerzona ryba, rozwierająca swe szczęki, aby go pożreć.

Wtem słyszalny z głębi korytarzy głośny, dudniący ryk. Dariusz obejrzał się w stronę dźwięku, łapiąc pewniej za harpun i wycofując się do pomieszczenia ze szkieletami. Zza rogu jaskini wypłynęła sporych rozmiarów ryba opancerzona. Dariusz nie marnując czasu na przyglądanie się istocie odpłynął dalej.

Sama ryba wpłynęła powoli, światła kryształów pozwoliły dokładnie pokazać jej sylwetkę. Silne szczęki, bez zębów, za to z płytami kostnymi. Opancerzona przednia część ciała, w tym wypadku można by się spierać, mianowicie kilka płyt brakowało, lewe oko ryby dosłownie nie istniało a pomiędzy płytami, które pozostały były powbijane włócznie. Im dłużej człowiek się przyglądał tej rybie tym większe miał wrażenie jakby patrzył na zombie, aniżeli na żywe stworzenie.

Dariusz starał się nie ruszać, aby nie zwrócić uwagę na siebie. Wtedy dunkleosteus zaczął przyspieszać płynąc, po czym uderzył głową z impetem w kraty oddzielające pomieszczenia, te pękły prawie bez problemowo zostawiając kilka odłamków w głowie ryby, Dariusz zauważył, że było ich już tam więcej, oraz to, że definitywnie przebiłyby mózg. Ryba wydawała się jakby była w ciągłym bólu oraz szale, szybką kolejną decyzją jaką podjął Dariusz była ucieczka.

Zaczął szybko płynąć ku górze, aby opuścić budynek i wrócić do Ośrodka. Jego gwałtowny ruch zwrócił uwagę ryby, która zaczęła płynąć za nim.

— Tutaj ponownie ja, goni mnie sporych rozmiarów wymarła ryba, spróbuję wrócić do Ośrodka tak szybko jak tylko mogę! — prawie wykrzyczał przez komunikator Dariusz.

Wypłynął w pomieszczeniu z figurą, natychmiastowo przedostał się do wyjścia. Ponownie znalazł się w ruinach miasta, głośny dźwięk ryby za nim dodał mu odpowiedniej energii, aby oddalić się od budynku. Gdy obejrzał się za siebie zobaczył jak jedna z wież świątyni którą opuścił upada, roztrzaskując się o ziemię wznosząc muł do góry. Z miejsca gdzie wcześniej była wieża wypłynął dunkleosteus, od razu popłynął do kolejnej wieży i zaczął się ocierać o nią wbijając włócznie i odłamki głębiej w swoje ciało.

Dariusz widząc to, zaczął przyspieszać aby wrócić do Ośrodka. Po chwili uświadomił sobie coś strasznego. Miał cały czas włączoną latarkę na czole, którą teraz szybko wyłączył. Gdy się obejrzał dookoła siebie, był otoczony przez grupę światełek. Były to krewetki. Zastygł w bezruchu łapiąc harpun, i spoglądając to na krewetki, to na rybę zombie w oddali.

— Ok-kej, mogę mieć drobny problem. Jestem ottoczony przez krewe-wetki. Wymarła ryba absolutnie anihiluje kurwa budynek w ruinach, a ja nie mogę się za bardzo ruszyć. Prosiłbym o pomo-cc — powiedział nerwowym głosem Dariusz następnie wykonał powolny krok do przodu.

W pewnym momencie coś przykuło uwagę Dariusza. Były to światła zbliżające się do niego, jak reflektory, zaczęły go oświetlać. Poczuł niezwykle przyjemne ciepło spływające od nich. Momentalnie zapomniał o krewetkach oraz o rybie zombie w ruinach. Liczyły się tylko te dwa światła. Po bliższym przyjrzeniu się im zauważył, że to fundacyjna łódź podwodna. Zaczął płynąć w jej stronę, odrzucając harpun na bok od siebie, same krewetki na obecność łodzi zaczęły odpływać przestraszone.

Przez przednie okno łodzi doktor zauważył dowódczynię ochrony ośrodka, Susie. Machała do niego ręką, po czym posłała całusa. Dariusz nieco zawstydzony podpłynął jeszcze bliżej, aż złapał za wejście do łodzi. Przyjemny mięsisty dotyk wejścia do łodzi, w końcu zazna spokoju i odpocznie.

Chwileczkę

Mięsisty dotyk?

W jednej chwili iluzja się rozpadła, ukazując przed Dariuszem szczęki gigantycznej ryby, która wyglądała jak połączenie z kałamarnicą. Zanim Dariusz zdążył jakkolwiek zareagować, macki pochwyciły go i wsunęły prosto w szczęki, cały świat stał się dla niego teraz ciemnością.

Transparent.gif

Krewetkowy Ból

Morskie Opowieści

Transparent.gif

Ryba Pod Kocim Nożem

morskie-opowieściopowieśćoryginałz-archiwum-120
wersja strony: 13, ostatnia edycja: 01 Sep 2022 17:40
Edytuj Oceń (+8) Tagi Dyskutuj (0) Historia Pliki Drukuj Narzędzia + Opcje
O ile nie zaznaczono inaczej, treść tej strony objęta jest licencją Uznanie autorstwa — na tych samych warunkach 3.0 unported